Είναι κάτι στιγμές που κόσμοι μακρινοί, αλησμόνητοι, συνεστιάζονται πραγματώνοντας μελωδικά το παρελθόν. Περνούν ασυνείδητα την άχρονη πύλη από την πρώιμη αμεριμνησία και την παραισθητική φωτοσκίαση στην βίαιη διακοπή της παρατεταμένης εφηβείας.
Τα σώματα ψάχνουν την αλήθεια στα άρρητα μηνύματα και στους συναισθηματικούς συμβολισμούς. Τα βλέμματα, οι αγκαλιές, τα περιγράμματα, συντήκονται σε αέναους ευφραντικούς στροβιλισμούς. Αγαπητικιές πιρουέτες, απαλλαγμένες από την τραχύτητα της διακύμανσης υλόφρονων κοινωνιών.
Η παρέα έχει τον δικό της κώδικα και αρχές δικαίου. Ισότιμα ψηλαφήματα με κανόνα την ανάμνηση και μέτρο την καρδιά.
Καμιά έκπτωση ανθρωπινότητας, ψυχές ξεγυμνωμένες επιδαψιλέυονται αμνηστεύοντας τα ένοχα παιδικά όνειρα.
Αμάραντα ζευγαρώματα απολαμβάνουν το ‘νυν’ και προσδοκούν το ‘αεί’ με τον ενθουσιασμό και την ελπίδα ν’ απαυγάζει το βρεφικό κληροδότημα που άξια ρήμαιται και προελαύνει κυρίαρχα, χαράζοντας καινούργιες ρότες, ανεξερεύνητες.
Είναι κάτι στιγμές που η άκρη μιας ματιάς, η βραχνάδα μιας φωνής, συμπτώματα όλα ασαράντιστης συνάντησης, σπαργανοδεμένης, αναδύουν αγνότητα και αλήθεια. Έτσι ανερμήνευτα υποχρεώνουν σε υψηλές ταξινομήσεις.
Ξάφνου γεμίζει ο νους με απορία, πώς μπορεί το ποσοτικό στοιχειώδες να μετουσιώνεται σε ποιοτικό μέγιστο και το πεπερασμένο σε διαρκές.
Υπέροχοι άνθρωποι, ακέραιοι, πέρα και πάνω από μιγαδικές ασημαντότητες.
Τίμια ισηγορία στο δικαίωμα της ζωής.
Στιγμές
Είναι κάτι στιγμές,
Τρυφερές και λεπτές,
Σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι
Σε γυρνούν απαλά,
Σε μεθούν σιωπηλά,…..
Είναι κάτι στιγμές,
Πλημμυρίζουν το χθες
Μαγεμένες σκιές,
Που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά
Με κρατούνε θαρρώ
Σαν αλήθειες παλιές………
Είναι κάτι στιγμές,
Σα μικρές πινελιές
Ζωγραφιάς που δεν έχει ακόμα τελειώσει………
Στίχοι: Πολυξένη Βελένη
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Είναι κάτι στιγμές όπως στην συνάντησή μας που ο χρόνος μου φαίνεται δάνειος και ανεπαρκής για να επικοινωνήσω ουσιαστικά με όλους αυτούς που θα ήθελα.
Τα σώματα ψάχνουν την αλήθεια στα άρρητα μηνύματα και στους συναισθηματικούς συμβολισμούς. Τα βλέμματα, οι αγκαλιές, τα περιγράμματα, συντήκονται σε αέναους ευφραντικούς στροβιλισμούς. Αγαπητικιές πιρουέτες, απαλλαγμένες από την τραχύτητα της διακύμανσης υλόφρονων κοινωνιών.
Η παρέα έχει τον δικό της κώδικα και αρχές δικαίου. Ισότιμα ψηλαφήματα με κανόνα την ανάμνηση και μέτρο την καρδιά.
Καμιά έκπτωση ανθρωπινότητας, ψυχές ξεγυμνωμένες επιδαψιλέυονται αμνηστεύοντας τα ένοχα παιδικά όνειρα.
Αμάραντα ζευγαρώματα απολαμβάνουν το ‘νυν’ και προσδοκούν το ‘αεί’ με τον ενθουσιασμό και την ελπίδα ν’ απαυγάζει το βρεφικό κληροδότημα που άξια ρήμαιται και προελαύνει κυρίαρχα, χαράζοντας καινούργιες ρότες, ανεξερεύνητες.
Είναι κάτι στιγμές που η άκρη μιας ματιάς, η βραχνάδα μιας φωνής, συμπτώματα όλα ασαράντιστης συνάντησης, σπαργανοδεμένης, αναδύουν αγνότητα και αλήθεια. Έτσι ανερμήνευτα υποχρεώνουν σε υψηλές ταξινομήσεις.
Ξάφνου γεμίζει ο νους με απορία, πώς μπορεί το ποσοτικό στοιχειώδες να μετουσιώνεται σε ποιοτικό μέγιστο και το πεπερασμένο σε διαρκές.
Υπέροχοι άνθρωποι, ακέραιοι, πέρα και πάνω από μιγαδικές ασημαντότητες.
Τίμια ισηγορία στο δικαίωμα της ζωής.
Στιγμές
Είναι κάτι στιγμές,
Τρυφερές και λεπτές,
Σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι
Σε γυρνούν απαλά,
Σε μεθούν σιωπηλά,…..
Είναι κάτι στιγμές,
Πλημμυρίζουν το χθες
Μαγεμένες σκιές,
Που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά
Με κρατούνε θαρρώ
Σαν αλήθειες παλιές………
Είναι κάτι στιγμές,
Σα μικρές πινελιές
Ζωγραφιάς που δεν έχει ακόμα τελειώσει………
Στίχοι: Πολυξένη Βελένη
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Είναι κάτι στιγμές όπως στην συνάντησή μας που ο χρόνος μου φαίνεται δάνειος και ανεπαρκής για να επικοινωνήσω ουσιαστικά με όλους αυτούς που θα ήθελα.
