Όλα καλά όλα αλλάζουν μια συννεφιάζουν μια φέγγουν γλυκά
Κάποιος ξέρει τι μας συμφέρει ξέρει πιο καλά
Μες το τραύμα βρίσκω το θαύμα ψάχνω πιο βαθιά
Κλαίω γελάω χάνω νικάω λέω όλα καλά
Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Όλγα Βενετσιάνου
Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007
Η Θεσσαλονίκη της καρδίας
Σε αυτή την πόλη δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο θαλασσινό αεράκι και σε αυτό που φέρνει το άρωμα των πεύκων του Σέιχ Σού.
Υπάρχει κάτι άλλο.
Κάτι αληθινό.
Οι σχέσεις των ανθρώπων.
Οι καλημέρες που σε καθυστερούν από τον προορισμό σου.
Και ίσως αυτή η καθυστέρηση να είναι η ουσία και το μεγάλο κέρδος της ζωής.
Υπάρχει κάτι άλλο.
Κάτι αληθινό.
Οι σχέσεις των ανθρώπων.
Οι καλημέρες που σε καθυστερούν από τον προορισμό σου.
Και ίσως αυτή η καθυστέρηση να είναι η ουσία και το μεγάλο κέρδος της ζωής.
Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007
ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΥΣ 2
……ΠΕΡΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι το διάγραμμα του βίου δεν προκύπτει από την μοιρολατρική αποδοχή μιας προκαθορισμένης πορείας, αλλά αποτελεί μία μόνιμη κατάσταση λειτουργίας της οποίας οι εξωτερικές διαταραχές που προκαλούνται αυτοβούλως ή τυχαία αποσταθεροποιούν το σύστημα.
Όλο το μυστικό της επιτυχίας είναι ν’ αποφύγει κανείς ή να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις ‘ανεξέλεγκτες εξωτερικές διαταραχές’ που ταυτίζονται πότε με πρόσωπα και πότε με γεγονότα.
Ακόμα κι αν φύγειςγια το γύρο του κόσμου
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι το διάγραμμα του βίου δεν προκύπτει από την μοιρολατρική αποδοχή μιας προκαθορισμένης πορείας, αλλά αποτελεί μία μόνιμη κατάσταση λειτουργίας της οποίας οι εξωτερικές διαταραχές που προκαλούνται αυτοβούλως ή τυχαία αποσταθεροποιούν το σύστημα.
Όλο το μυστικό της επιτυχίας είναι ν’ αποφύγει κανείς ή να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις ‘ανεξέλεγκτες εξωτερικές διαταραχές’ που ταυτίζονται πότε με πρόσωπα και πότε με γεγονότα.
Ακόμα κι αν φύγειςγια το γύρο του κόσμου
θα ‘σαι πάντα δικός μου
θα 'μαστε πάντα μαζί
Η απώλεια του οικείου προσώπου ως τέτοια μας έδωσε πλήθος σκληρών μαθημάτων, ταχύρυθμα και ακατάσχετα. Το απόλυτο ασέλγησε και θρυμμάτισε εις τα εξ’ ων συνετέθη το σχετικό. Μόλυνε χρόνο, χώρο, και σώμα παροχετεύοντας ασύλληπτη δόση αιωνιότητας στα εγκεφαλικά μας κύτταρα.
Εμείς που μείναμε πίσω, στην παρθενική μας επαφή μαζί της καταπληγήκαμε, μετατραπήκαμε ξαφνικά σε αγενείς , αφιλόξενους, αρνηθήκαμε να εναρμονιστούμε με το τίποτα και να οικειοποιηθούμε την παρουσία του.
Όλα ‘γίναν νύχτα. Και τι απαντήσεις να δώσεις μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της. Πώς να διακονήσεις το άπειρο, το χάος. Το μόνο που σε σώζει είναι ότι η νύχτα έχει αρχή και τέλος[1]
που η προσδοκία του μπορεί να απαλύνει την ατέλειωτη μοναξιά που απότομα τα πάντα κυρίευσε.
Το πάγιο διακύβευσε την παρουσία του με άδηλα χαρακτηριστικά και έστειλε σε φυρόμυαλους ορίζοντες την επιτυχία της καρδιάς για τις παγίδες πού έντεχνα του έστησε.
«..Για να βλέπει κανείς δεν χρειάζεται να μελετήσει προηγουμένως την σύσταση του οφθαλμού. Το ίδιο συμβαίνει για να ζεί αλλά και για να πάψει.»[4]
Και δε θα μου λείπεις
Το πάγιο διακύβευσε την παρουσία του με άδηλα χαρακτηριστικά και έστειλε σε φυρόμυαλους ορίζοντες την επιτυχία της καρδιάς για τις παγίδες πού έντεχνα του έστησε.
«..Για να βλέπει κανείς δεν χρειάζεται να μελετήσει προηγουμένως την σύσταση του οφθαλμού. Το ίδιο συμβαίνει για να ζεί αλλά και για να πάψει.»[4]
Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί
Εκείνη η ικανότητα διάχυσης σε ονειρικές παραισθήσεις και η απαρασάλευτη εμπιστοσύνη στην πληρότητα και την αφθαρσία της είναι που κάνουν την ζωή ν’ αντιδρά σπασμωδικά όταν πλήττεται τόσο καίρια από γεγονότα απώλειας εμφανίζοντας νευματολατρικά συμπτώματα και τάση προς εμπράγματες επιστροφές. Πέρα από το χώμα και το μάρμαρο που λευκάζει παγερό, πέρα από τα έπιπλα, τα ρούχα, και τις μνήμες αγάπης που υπάρχουν τριγύρω. Η ζωή απεχθάνεται το αναπότρεπτο.[3]
Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σα μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ
Το παρόν της οικογένειας συγκλονίστηκε από μία αξόδευτη διάθεση αποτροπής, μη παραδοχής, σε μία άλλη εκδήλωση της διάστασης του απαρηγόρητου.
Ο θάνατος εξέδωσε δελτίο επικίνδυνων καιρικών φαινομένων συγκαλώντας γκρίζα σύννεφα στο υπερώο του ψυχισμού μας.
Για όλους εμάς τους εναπομείναντες η ζωή αποκάλυψε πλέον την προθεσμιακή και ληξιπρόθεσμη πλευρά της, σχεδόν χαριστική αναβολή και του δικού μας τέλους .[3]
Νοιώθεις ότι ο μύλος του εξάσφαιρου γύρισε μια θέση και σ’ έφερε πιο κοντά στην στιγμή που η θαλάμη και η κάνη θα ομοκεντριστούν ώσπου αργά ή γρήγορα κάποιο αμείλικτο, σκληρό, απαρασάλευτο χέρι θα στείλει και την δική σου σφαίρα στο μηδέν.
Μπορεί το πυρίμαχο γυαλί της μνήμης να χνωτίζεται, να θαμπώνει και στην υγρασία του να παρασέρνει σιγά σιγά την εικόνα του αγαπημένου μας, όμως τίποτα πια δεν μπορεί να εμποδίσει τον υποφαινόμενο να θέσει κι αυτός με την σειρά του υποψηφιότητα στα μαύρα κατάστιχα της αιωνιότητας.
Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί
Ένας μεγάλος ογκόλιθος της φιλοσοφίας, ο Σοπενάουερ αναφέρει ότι η ζωή μοιάζει με ένα βουνό που μόνο σαν καταφέρεις να φτάσεις στην κορυφή του μπορείς να δείς την άλλη του πλευρά.[5] Ο θάνατος του οικείου πρόσφερε απλόχερα αυτή τη μακάβρια ορατότητα.
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που 'θα 'σαι μέσα κι εσύ
Σε κάθε θάνατο, απώλεια, χωρισμό μία περιοχή νεανικών κυττάρων νεκρώνεται καταστρέφεται, απαξιώνει τη λειτουργία της, τα αισθήματα πένθους και σπαραγμού απορροφούν ζωτικές ζώνες υγιούς παρελθόντος. Λησμονημένα σπάργανα πικρής πρότερης εμπειρίας επεμβαίνουν πολλαπλασιαστικά στον ίλιγγο της οδύνης των στιγμών τοκίζοντας βαριά το βιωματικό υπόλοιπο. Τελικά όλη μας η ζωή δεν είναι παρά μία ατέλειωτη πρόβα με μικρούς ψεύτικους θανάτους για διαλείμματα
«…Μονάχα σαν έβαλε πάνω στην βαλίτσα του, καταμεσής της κάμαρας ολομόναχος, κι άρχισε να κλαίει γνωρίζοντας, πρώτη φορά με τόση ακρίβεια, την αθωότητά του.»ΥΣΤΑΤΗ ΩΡΑ.[1]
Η 28/1/2002 ήταν ίσως οι πλέον συγκλονιστική ημέρα στην ιστορικής πορεία της μέχρι τότε ενσυνείδητης ζωής μου. Βίωσα την ανείπωτη απώλεια σε όλες της τις λειτουργικές διαστάσεις με κάτι εκδικητικό που στόμωσε τον ζωοδότη αγωγό τροφοδοσίας και αισιοδοξίας της ύπαρξής μου.
Έκτοτε χορεύω μαζί της χορό σμιχτόστρεφο, μοιραίο, αδιάκριτο, ερωτικό, αιώνιο.
«Ανέβηκε στο λόφο, στάθηκε, κοίταξε γύρω, φώναξε. Πέτρες κατρακύλησαν κάτω, χτύπησαν τις πέτρες.» ΕΡΗΜΙΑ.[1]
Η χαρά στέρεψε και η αγνότητα της παιδικής ψυχής μου που κουβαλούσε μέσα της η ενήλικη αυταπάτη κηλιδώθηκε.
Η φωνή σώπασε στιγμιαία μη μπορώντας να πιστέψει, ν΄ αντέξει, να δει. Χάος απροσμέτρητο, μεγάλο, μαύρο ήρθε γρήγορα, ανήθικα. Χρωμάτισε το μέλλον με τόση λησμονιά που ο φθοροποιός χρόνος εξομαλύνθηκε επικίνδυνα.
Έρημος απλώθηκε παντού καταδικάζοντας σε τιμητική αποστρατεία κάθε γόνιμο σημείο γης. Τα πράγματα έχασαν την ζωτική σχέση με την ύπαρξή τους . Έμειναν να χάσκουν εξαθλιωμένα, καταδικασμένα σε μοριακή άσκηση ακινησίας δίχως νόημα.
«…θα την ξεκρεμάσουν
και μήτε τ’ άδειο καρφί δε θα μείνει στον τοίχο
ελευθερώνοντας την θέση του άδειου –
μια άλλη εικόνα θα κρεμάσουν, ενός άλλου,
πιο ενδοτικού, πιο αθώου, πιο υποκριτικού,
ίσως πιο ανθρώπου δηλαδή –
στα σίγουρα, πολύ πιο ανθρώπου.» ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.[1]
Καμιά τέχνη δεν μπόρεσε να γιατρέψει το τραύμα . Μόνο το μαύρο σφουγγάρι της ψυχής μαζεύει ακόμα αναμνήσεις, βλέμματα, εικόνες, λόγια, αγάπες.
Έρποντα, παραδαρμένα, κουρελιασμένα ράκη οι ψυχές μας απορρόφησαν τον συγκλονισμό ψάχνοντας νέες θέσεις μέσα στα συντρίμμια. Νέους δρόμους και νοήματα ζωής. Μετατοπίσαμε και επαναθρίσαμε τα πράγματα, αναζητώντας ξέφωτα και ακέραιες στιγμές ζωής, σταθμίζοντας ξανά τα παλιά και τα νέα κάδρα στους τοίχους. Ξεσκονίσαμε αχάριστα και επικαιρικά τις μεταφυσικές μας αναζητήσεις.
Θα μπορούσα ν’ αποκαλέσω τον εαυτό μου χριστιανό αν αρκούσε γι’ αυτό η πίστη στην παρουσία του Απόλυτου και η παραδοχή της ηθικής διδαχής του Ιησού. Δυστυχώς όμως ο κόσμος προτιμάει την λατρεία από την άσκηση. Είναι πολύ πιο εύκολο ν’ ανάψεις ένα κερί ή να προσφέρεις ένα τάμα από το ν’ ασκήσεις τον εαυτό σου . Είναι πιο εύκολο να χρησιμοποιήσεις τον μεσάζοντα (άγιο) - μέσα στην ατέλευτη - καιροσκοπική αθλιότητα μας, απ’ το να αντικρίσεις το Θεό στο πρόσωπο.[4]
«…τη στήνω στο δένδρο όχι καθόλου για να κοψω καρπούς, μονάχα για ν’ ανέβω, κι έτσι, κρυμμένος στα πυκνά φυλλώματα, να ξέρω πως έχει μείνει κάπου εκεί στην άδεια μου θέση, ένα σεμνό πουλί να τραγουδάει ακούραστα το αθάνατο τραγούδι της θνητότητάς μας.» ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ[1]
Η χριστιανική πίστη ενδυναμώνει τον θάνατο ως προσδιοριστικό παράγοντα και υπαρκτική αιτία, σ’ ένα πλαίσιο άρρηκτα συνδεδεμένο με την οικογένεια. Στην δική μας περίπτωση έπαιξε εκ’ των υστέρων τον δικό της ιαματικό ρόλο.
«Γιατί άραγε βλέπουμε τον κόσμο ξένο και εχθρικό? Μήπως επειδή μας συνήθισαν στην θαλπωρή του πατρικού σπιτιού?
Γιατί δεν μπορούμε να δεχθούμε τον θάνατο?
Μήπως γιατί μας συνήθισαν στην ιδέα της αιωνιότητας?
Μήπως ο άνθρωπος είναι κακομαθημένο παιδί που αρνείται (ή φοβάται) να δει την πραγματικότητα?»[4]
Ο δικός μας άνθρωπος ‘ ιδία βουλήσει’ θέλησε να επιστέψει στην ενδομήτρια ευδαιμονία, να επιστέψει πίσω στον χρόνο και να βρει τον χαμένο του παράδεισο. Η επιθυμία να ξανακολυμπήσει στο αμνιακό υγρό, χωρίς καταναγκασμούς και υποχρεώσεις, γαλήνια, ανυστερόβουλα, μακριά από την γήινη αγάπη της οικογενειακής θαλπωρής, ανεξήγητα.
« Cogita quamdiu eadem feceris: mori velle, non tantum fortis, aut miser, sed etiam fastidiosus potest.=Αναλογίσου πόσο καιρό κάνεις τα ίδια πράγματα. Όχι μόνον ο γενναίος ή ο άθλιος μπορεί να αισθανθεί την επιθυμία του θανάτου, αλλά και εκείνος που κουράστηκε από την ανία. Σενέκας , Επιστολές LXXVI.,6.»[2]
Μία φυσιογνωμία με κυρίαρχη την ευγένεια και την εντιμότητα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του συντονίζονταν με την καθησυχαστική πληρότητα κοινόκτητων αγαθών που ως τέτοια εκτιμώνται δυστυχώς σπάνια.
« …Το ξέρεις – ψιθύρισε – εκείνο που επιζεί του θανάτου σου είναι αυτό που στερήθηκες στην ζωή σου» ΥΑΛΟΓΡΑΦΙΑ ΛΟΥΤΡΟΥ.[1]
Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί
Αρλέτα.
Μουσική: Λ. Παπαδόπουλος
Αρλέτα.
Μουσική: Λ. Παπαδόπουλος
Στίχοι: Μ. Κριεζή
«Δεν ξέρω πώς ξεπερνιέται η απουσία – ίσως όμως είναι πιο εύκολη όταν σου κρατούν σφιχτά το χέρι»
Ρε παιδιά μήπως μεγάλωσα?…..Σκέφτομαι την ορφάνια και κρυώνω…κρυώνω πολύ. Νοσταλγώ το παρελθόν και βουρκώνω – εύκολα - .Τα γλέντια μας, τις νότες, τις αγκαλιές, τα στιχάκια, τα φιλιά.
Με την σκέψη στον πατέρα που με δίδαξε το γέλιο, αλλά και σ΄ αυτούς που ‘το’ μοιραστήκαμε από καρδιάς, στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο κρεβάτι, στον ίδιο αέρα.
[1] Σύμφωνα με την αρχαιότερη παράδοση που μας αφηγείται ο Ησίοδος στη "Θεογονία" του για την αρχή του κόσμου και την καταγωγή των θεών στην αρχή ήταν το Χάος, η Γη και ο Έρωτας. Αυτές οι τρεις πρωταρχικές θεότητες δεν είχαν συγγενική σχέση μεταξύ τους, απλώς εμφανίστηκαν η μία μετά την άλλη. Το Χάος ήταν θεοσκότεινο, μαύρο και άραχνο χωρίς κανένα ίχνος ζωής. Απόλυτη σιωπή βασίλευε παντού. Αυτό το τρομακτικό, αρχικό ον ήταν απέραντο· δεν είχε αρχή μήτε τέλος. Ήταν τόσο αχανές, ώστε αν κάποιος ζούσε εκείνη την εποχή και μπορούσε να πετάξει, θα πετούσε σ' όλη του τη ζωή χωρίς να μπορέσει να φτάσει κάποτε σε κάποια κορυφή. Αλλά, και αν συνέβαινε το αντίθετο, δηλαδή αν κάποιος άρχιζε να πέφτει στο κατάμαυρο κενό, το Χάος, θα έπεφτε σ' όλη του τη ζωή χωρίς να φτάσει ποτέ του σε κάποιο τέλος.
Μέσα στην απεραντοσύνη του κοσμικού χρόνου προήλθαν κάποτε από το Χάος, χωρίς να μεσολαβήσει κάποιο ερωτικό σμίξιμο, δύο παράξενα όντα, το Έρεβος και η Νύχτα. Ήταν και αυτά τα όντα κατάμαυρα και σκοτεινά με τεράστιες φτερούγες. Θεόρατα και αλλοπρόσαλλα στέκονταν το ένα απέναντι από το άλλο ανοιγοκλείνοντας τα μαύρα μάτια τους, χωρίς να ανταλλάσσουν μεταξύ τους ούτε κουβέντα. Η απόλυτη ησυχία και η μοναξιά συνέχισε να κυριεύει το σύμπαν. Η μόνη διαφορά τους από το Χάος ήταν ότι είχαν αρχή και τέλος. Ήταν βέβαια πελώρια και θα χρειάζονταν κάποιος να τρέχει μήνες ολόκληρες για να φτάσει από τη μια φτερούγα τους στην άλλη, σίγουρα όμως θα έβρισκε κάποιο τέλος
Λένε πως πολύ αργότερα προήλθαν μέσα από τα σκοτεινά σπλάχνα της Νύχτας ο Ύπνος και ο Θάνατος, δυο αδέρφια που τόσο στενή σχέση έχουν μεταξύ τους και με τους ανθρώπους.
[1] Ρίτσος, Γιάννης. Ανθολογία Γιάννη Ρίτσου. Επιλογή Χρύσα Προκοπάκη. Αθήνα 2000.Εκδ. Κέδρος.
[2] Bacon, Francis.Δοκίμια, Θεσσαλονίκη 2000. Εκδ. Ζήτρος.
[3] Παπαγιώργη, Κωστή. Ζώντες και τεθνώντες. Αθήνα 1991.Εκδ.Καστανιώτη.
[4] Δήμου, Νίκος. Τρίπτυχο επικοινωνία, αγάπη, ελευθερία. Αθήνα 2002. Εκδ. Πατάκη.
[5] Yalom, Irvin. Η θεραπεία του Σοπερνάουερ. Αθήνα 2005, Εκδ. Αγρα.
[2] Bacon, Francis.Δοκίμια, Θεσσαλονίκη 2000. Εκδ. Ζήτρος.
[3] Παπαγιώργη, Κωστή. Ζώντες και τεθνώντες. Αθήνα 1991.Εκδ.Καστανιώτη.
[4] Δήμου, Νίκος. Τρίπτυχο επικοινωνία, αγάπη, ελευθερία. Αθήνα 2002. Εκδ. Πατάκη.
[5] Yalom, Irvin. Η θεραπεία του Σοπερνάουερ. Αθήνα 2005, Εκδ. Αγρα.
Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007
ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ
Ξεκρέμασε τη ζακέτα της δίχως να κλάψει κι έφυγε -
σα να ξεκρέμασε το φεγγάρι απ' τον καλοκαιριάτικο ουρανό.
Αυτός δέν πίστευε. Περίμενε την ίδια νύχτα,
την άλλη μέρα και την άλλη. Περίμενε.
Σαν κλείσαν δυό βδομάδες, με το γύρισμα του φεγγαριού,
το 'ξερε πώς δέ θά ΄ρθει. Μοναχά ο καθρέφτης
έμεινε να θυμάται σαν παράθυρο ανοιχτό
σ' έναν ουρανό χωρίς φεγγάρι.
Γιατί είχε πάρει μαζί της τη ζακέτα της.
Γιάννης Ρίτσος
σα να ξεκρέμασε το φεγγάρι απ' τον καλοκαιριάτικο ουρανό.
Αυτός δέν πίστευε. Περίμενε την ίδια νύχτα,
την άλλη μέρα και την άλλη. Περίμενε.
Σαν κλείσαν δυό βδομάδες, με το γύρισμα του φεγγαριού,
το 'ξερε πώς δέ θά ΄ρθει. Μοναχά ο καθρέφτης
έμεινε να θυμάται σαν παράθυρο ανοιχτό
σ' έναν ουρανό χωρίς φεγγάρι.
Γιατί είχε πάρει μαζί της τη ζακέτα της.
Γιάννης Ρίτσος
Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007
ΚΑΛΥΠΥΓΟΣ ΝΕΟΣ
Το σχόλιο που είναι γραμμένο πίσω απο την φωτογραφία αυτή αναφέρει:"Αγοράκι μας
Σου ευχόμαστε το χαμόγελό σου να είναι πάντα έτσι φωτεινό όπως στη φωτογραφία
Χρόνια Πολλά
Η μαμα και η αδελφή σου"
Γεγονος είναι ότι πάντα είχα άποψη για την κοινωνία που με φιλοξενεί. Μερικές φορές εκπορευόμενη απο το ασυνείδητο αλλά πάντα ξεκάθαρη και συγκεκριμένη.
Ακριμάτιστη διαφάνεια οπου η υφαλοκριπίδα της μεσογλουτιαίας σχισμής ορίζεται απόλυτα και αδιαπραγμάτευτα.
Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος αναφέρει σχετικά :
Μήν καταργείτε την υπογεγραμμένη
ιδίως κάτω απο το ωμέγα
είναι κρίμα να εκλείψει
η πιό μικρή ασέλγεια
του αλφαβήτου μας.[1]
Το ..νί σέρνει καράβι
Το 'πε πρώτη η Εκάβη
όταν είδε την Ελένη
τα σκαλιά της ν' ανεβαίνει.
Κι αν ρωτάς και για τον κώλο
σέρνει ακόμα κι' εναν στόλο.[2]
[1]:Ιωαννίδης, Θόδωρος.Το βιβλιδάριο των οπισθίων.Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες,Αθήνα. 2005
[2]:Υφαντής, Γιάννης. 'Ερως ανίκατε μάχαν.Εκδόσεις Μελάνι, Αθήνα. 2004
Υ.Σ. :Μήν είστε βέβαιοι ότι αυτό που παίζω είναι λάστιχο ποτίσματος. Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει.
Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007
ΣΤΟΛΙΣΜΑ ΥΠΑΡΞΗΣ
Η αδελφή μου Ελισάβετ - Ιωάννα. Η καθαρότητα της ψυχής και η ευγένεια της μορφής της, στολίζουν απαράμιλλα την καταγωγική μου συνέχεια.Την ευχαριστώ
Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007
ΑΦΕΤΗΡΙΑΚΕΣ ΟΨΕΙΣ
Το σπίτι που μεγαλώσα. Οικισμός εργαζομένων Δ.Ε.Η.
δίπλα στο εργοστάσιο παραγωγής στο Αλιβέρι Ευβοίας.
ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
Το απόλυτο ερωτικό τραγούδι για τους κατέχοντες την γαλλικήν απο την μαγική φωνή του Σ. Ασναβούρ αλλά και σε εκπληκτική εκτέλεση, με την λαλιά της Δαλιδά που αγγίζει τα μύχια της ψύχής του ακροατή αναδίωντας καθαρό και ανόθευτο συναίσθημα . Φωνή αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων.
Ίσως ότι πιο μεγαλειώδες έχω ακούσει ή διαβάσει για το ανερμήνευτο άγγιγμα μετά απο την Προς Κορινθίους επιστολή Α' (Α΄Κορ. 13) στην Καινή Διαθήκη.
Αφιερωμένο σε όσους με αγάπησαν και αγάπησα.
Charles Aznavour
MOURIR POUR TOI
Ay! mourir pour toi
A l'instant où ta main me frôle
Laisser ma vie sur ton épaule
Bercé par le son de ta voix
Ay! mourir d'amour
T'offrir ma dernière seconde
Et sans regret quitter le monde
En emportant mon plus beau jour
Pour garder notre bonheur
Comme il est là
Ne pas connaître la douleur
Par toi
Et la terrible certitude
De la solitude
Ay! mourir pour toi
Prendre le meilleur de nous-mêmes
Dans le souffle de ton je t'aime
Et m'endormir avec mes joies
Parle-moi
Console-moi
J'ai peur du jour qui va naître
Il sera le dernier peut-être
Que notre bonheur va connaître
Serre-moi
Apaise-moi
Quand j'ai l'angoisse du pire
Ne dis rien quand tu m'entends dire
Qu'au fond mourir pour mourir
Ay! mourir pour toi
A l'instant où ta main me frôle
Laisser ma vie sur ton épaule
Bercé par le son de ta voix
Ay! mourir d'amour
T'offrir ma dernière seconde
Et sans regret quitter le monde
En emportant mon plus beau jour Pour garder notre bonheur
Comme il est là
Ne pas connaître la douleur
Par toi
Et la terrible certitude
De la solitude
Ay! mourir pour toi
Prendre le meilleur de nous-mêmes
Dans le souffle de ton je t'aime
Et m'endormir avec mes joies
Mourir pour toi...
Ίσως ότι πιο μεγαλειώδες έχω ακούσει ή διαβάσει για το ανερμήνευτο άγγιγμα μετά απο την Προς Κορινθίους επιστολή Α' (Α΄Κορ. 13) στην Καινή Διαθήκη.
Αφιερωμένο σε όσους με αγάπησαν και αγάπησα.
Charles Aznavour
MOURIR POUR TOI
Ay! mourir pour toi
A l'instant où ta main me frôle
Laisser ma vie sur ton épaule
Bercé par le son de ta voix
Ay! mourir d'amour
T'offrir ma dernière seconde
Et sans regret quitter le monde
En emportant mon plus beau jour
Pour garder notre bonheur
Comme il est là
Ne pas connaître la douleur
Par toi
Et la terrible certitude
De la solitude
Ay! mourir pour toi
Prendre le meilleur de nous-mêmes
Dans le souffle de ton je t'aime
Et m'endormir avec mes joies
Parle-moi
Console-moi
J'ai peur du jour qui va naître
Il sera le dernier peut-être
Que notre bonheur va connaître
Serre-moi
Apaise-moi
Quand j'ai l'angoisse du pire
Ne dis rien quand tu m'entends dire
Qu'au fond mourir pour mourir
Ay! mourir pour toi
A l'instant où ta main me frôle
Laisser ma vie sur ton épaule
Bercé par le son de ta voix
Ay! mourir d'amour
T'offrir ma dernière seconde
Et sans regret quitter le monde
En emportant mon plus beau jour Pour garder notre bonheur
Comme il est là
Ne pas connaître la douleur
Par toi
Et la terrible certitude
De la solitude
Ay! mourir pour toi
Prendre le meilleur de nous-mêmes
Dans le souffle de ton je t'aime
Et m'endormir avec mes joies
Mourir pour toi...
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007
ΨΥΧΙΚΗ ΕΥΦΟΡΙΑ
Οταν η θεόπνευστη μελωδία συναντά την αφθεντία η φθαρτή ύπαρξη περνά τα όρια του μεταφυσικού προσεγγίζοντας την αθανασία.
MY WAY
Co-written by Paul Anka & Frank Sinatra
As performed by Frank Sinatra
And now, the end is near, and so I face, the final curtain.
My friend, I'll say it clear, I'll state my case, of which I'm certain.
I've lived, a life that's full, I've traveled each and every highway.
And more, much more than this,
I did it my way.
Regrets, I've had a few, but then again, too few to mention.
I did, what I had to do, and saw it through, without exemption.
I planned, each charted course, each careful step, along the byway,
and more, much more than this,
I did it my way.
Yes, there were times, I'm sure you knew,
When I bit off, more than I could chew.
But through it all, when there was doubt,
I ate it up, and spit it out.I faced it all, and I stood tall,
and did it my way.
I've loved, I've laughed and cried,
I've had my fill; my share of losing.
And now, as tears subside, I find it all so amusing.
To think, I did all that, and may I say --- not in a shy way,
"Oh no, oh no not me,
I did it my way".
For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught.
To say the things, he truly feels,
And not the words, of one who kneels.
The record shows, I took the blows ---
And did it my way!
I did it my way.
MY WAY
Co-written by Paul Anka & Frank Sinatra
As performed by Frank Sinatra
And now, the end is near, and so I face, the final curtain.
My friend, I'll say it clear, I'll state my case, of which I'm certain.
I've lived, a life that's full, I've traveled each and every highway.
And more, much more than this,
I did it my way.
Regrets, I've had a few, but then again, too few to mention.
I did, what I had to do, and saw it through, without exemption.
I planned, each charted course, each careful step, along the byway,
and more, much more than this,
I did it my way.
Yes, there were times, I'm sure you knew,
When I bit off, more than I could chew.
But through it all, when there was doubt,
I ate it up, and spit it out.I faced it all, and I stood tall,
and did it my way.
I've loved, I've laughed and cried,
I've had my fill; my share of losing.
And now, as tears subside, I find it all so amusing.
To think, I did all that, and may I say --- not in a shy way,
"Oh no, oh no not me,
I did it my way".
For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught.
To say the things, he truly feels,
And not the words, of one who kneels.
The record shows, I took the blows ---
And did it my way!
I did it my way.
Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007
ΕΣΘΙΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ
"ΆΛΑΣ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΑΝ ΜΗ ΠΑΡΑΒΑΙΝΕΙΝ"[1]
«Για τους Έλληνες ήταν αδιανόητο να φάνε[2] μόνοι. Ο Πλούταρχος λεει ότι το να φάει κανείς μόνος του "δεν σημαίνει να γευματίσει, αλλά να γεμίσει το στομάχι του σαν τα ζώα". Γι' αυτό, εκτός της πρόσκλησης καλεσμένων, υπήρχαν διάφοροι τρόποι να φάει κανείς με συντροφιά: οργάνωναν συμπόσια στα οποία οι συνδαιτυμόνες συνέβαλαν εξίσου ή ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Αυτά τα συμπόσια γίνονταν σε νοικιασμένες αίθουσες ή στο σπίτι μιας εταίρας. Κάποτε κάθε συνδαιτυμόνας έφερνε το φαγητό του στο καλάθι.Τα προγράμματα του φαγητού δεν ήταν υπερβολικά. Σε μια κωμωδία λέγεται ότι ένα τραπέζι στην Αθήνα είναι πολύ ωραίο στην εμφάνιση, μα δεν χορταίνει ένα πεινασμένο στομάχι. Στους Διαλόγους του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα οι συνδαιτυμόνες δεν συζητούν καθόλου για τα φαγητά. Το κλασικό ιδανικό της Αττικής απαιτούσε το φαγητό να προσφέρεται ωραία αλλά να μην είναι πολύ. Να είναι τόσο όσο χρειάζεται για να καταπραΰνει μια κανονική πείνα, γιατί το κύριο δεν ήταν το φαγητό αλλά n συντροφιά των συνδαιτυμόνων και οι συζητήσεις.»[3]
Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί
Δεν πρόκειται για την «δια στοιχείων οινοπνεύματος δηλητηρίαση» ούτε καν αυτό που στην μετανεωτερική κουλτούρα ονομάζεται ‘τσιμπούσι’. Η αρχαιοελληνική όμως ερμηνεία του συμποσίου έρχεται να προσεγγίσει ρεαλιστικότερα την σκηνή και την ανάγκη. Είναι ακριβώς το μεσοδιάστημα που χωρίζει την μέθη από την διαυγή ενατένιση, είναι η ιαματική αίσθηση του ‘επικοινωνείν’.
Η ‘δια της βρώσεως και πόσεως’ ανταλλαγή νοήματος, με αποτέλεσμα τη δημιουργία του συναισθήματος της (προσδοκώμενης ή συντελεσμένης) κατανόησης[4].
Πρωταγωνιστές, πομποί και δέκτες εναλλάσσονται άτακτα στο περιβάλλον της διαλεκτικής αιμομιξίας, συγκρατώντας σθεναρά την ευπρόσωπη εκπροσώπηση τους όταν η συνείδηση απειλείται με ελαφρά συσκότιση. Κι’ όλα αυτά γύρω από το ίδιο τραπέζι. Λες και το έπιπλο σκαρώνει τερτίπια σαν υπάκουος εναλλάκτης που σκύβει υπάκουα ανακλώντας και μετατρέποντας το άρωμα και την γεύση σε συγχορδία άρρητων σημάτων, τεκμήρια ύπαρξης που προσπορίζει μόνο γνήσιους αντικατοπτρισμούς.
Δεν πρόκειται για την «δια στοιχείων οινοπνεύματος δηλητηρίαση» ούτε καν αυτό που στην μετανεωτερική κουλτούρα ονομάζεται ‘τσιμπούσι’. Η αρχαιοελληνική όμως ερμηνεία του συμποσίου έρχεται να προσεγγίσει ρεαλιστικότερα την σκηνή και την ανάγκη. Είναι ακριβώς το μεσοδιάστημα που χωρίζει την μέθη από την διαυγή ενατένιση, είναι η ιαματική αίσθηση του ‘επικοινωνείν’.
Η ‘δια της βρώσεως και πόσεως’ ανταλλαγή νοήματος, με αποτέλεσμα τη δημιουργία του συναισθήματος της (προσδοκώμενης ή συντελεσμένης) κατανόησης[4].
Πρωταγωνιστές, πομποί και δέκτες εναλλάσσονται άτακτα στο περιβάλλον της διαλεκτικής αιμομιξίας, συγκρατώντας σθεναρά την ευπρόσωπη εκπροσώπηση τους όταν η συνείδηση απειλείται με ελαφρά συσκότιση. Κι’ όλα αυτά γύρω από το ίδιο τραπέζι. Λες και το έπιπλο σκαρώνει τερτίπια σαν υπάκουος εναλλάκτης που σκύβει υπάκουα ανακλώντας και μετατρέποντας το άρωμα και την γεύση σε συγχορδία άρρητων σημάτων, τεκμήρια ύπαρξης που προσπορίζει μόνο γνήσιους αντικατοπτρισμούς.
Mέσα στα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
ιστορία οι παρέες
Κλασματική απόσταξη που από την εξάτμιση προχωράει στην συμπύκνωση, αεριοποιώντας το παρελθόν και υγροποιώντας το παρόν οι φάσεις των χημικών διεργασιών λειαίνουν ευφραντικά τις αιχμές των εγκεφαλικών συνάψεων. Επεμβαίνουν χωροταξικά στην αναδιανομή προσλήψεων, εικόνων μηνυμάτων, και ακουσμάτων.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα πλημμυρίζει σωματίδια οινοπνεύματος ράθυμων εκπνοών καταστρέφοντας προσωρινά τα πρώτα οχυρωματικά κολλήματα των αναστολών.
Το οινόπνευμα διαχέεται μέσα στο (αρτηριακό, φλεβικό και τριχοειδικό) αίμα, επηρεάζοντας τα γαγγλιακά κύτταρα του κεντρικού νευρικού συστήματος με τέτοια δύναμη που η βεβαιότητα του κάποτε μεταμφιέζεται σε προσωρινή πεποίθηση του ποτέ, μέχρι τον επαναπατρισμό της την επαύριο στο πρόσωπο που κλείνει την σκηνή της αλήθειας και ανοίγει αυτήν της αυταπάτης.
Η εξομολόγηση και ο στοχασμός απελευθερώνονται έλλογα από την ισόβια καταδίκη τους επιτυγχάνοντας την αποθέωση της αμεσότητας, την επικοινωνιακή δαψίλεια και τελικά την αμφίδρομη τέρψη.
O ουρανός είναι φωτιές ανεμομαζώματα σπίθες και κυκλώματα βρε και παρέες λαμπερές το καθρεφτισμά τους στις ακρογιαλιές
Οι συνδαιτυμόνες κοιτούν υπό το κράτος λυγμικών – κυρίως- καταστάσεων μέσα από το καλειδοσκόπιο χρωμάτων και σχημάτων τις ψυχές των υπολοίπων απαιτώντας κάτι πάρα πάνω από απλή συνεννόηση.
Η λογική της εικόνας διανύει φάσεις, πρώτη από τις οποίες είναι αυτή των μεταιχμίων όπου όλοι ισορροπούν στο χείλος μίας επαπειλούμενης σχάσης συναισθημάτων που όταν συμβαίνει βυθίζει και στην συνέχεια φυγοκεντρίζει την επικοινωνία πριν από την γαλήνια χαλάρωση.
Οι άνθρωποι στην σχεδόν παραισθητική συνείδηση των γεγονότων που βιώνουν γεμίζουν αρετές στο επίπεδο της ασυνείδητής ειλικρίνειας και φιλαλήθειας, επιτυγχάνοντας έτσι την ταχεία ενηλικίωσή τους.
Η αισθητική του ‘ φαίνεσθαι’ παύει να απότελεί περιφερόμενο λάβαρο ή τίτλο τιμής . Οι περίκλειστοι μηχανισμοί αυτοπροστασίας και προσποίησης καταρρέουν και το πρόσωπο αποκαλύπτεται περισσότερο καθαρό, αγνό, διάφανο, χωρίς να διπλοεπεξεργάζεται την εικόνα του στην μηχανή του ψευδοσεινηδητού.
Αφού : «όταν κανείς σκέφτεται την αναπνοή του χάνει τον ρυθμό της»
Nα μας έχει ο Θεός γερούς
Κλασματική απόσταξη που από την εξάτμιση προχωράει στην συμπύκνωση, αεριοποιώντας το παρελθόν και υγροποιώντας το παρόν οι φάσεις των χημικών διεργασιών λειαίνουν ευφραντικά τις αιχμές των εγκεφαλικών συνάψεων. Επεμβαίνουν χωροταξικά στην αναδιανομή προσλήψεων, εικόνων μηνυμάτων, και ακουσμάτων.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα πλημμυρίζει σωματίδια οινοπνεύματος ράθυμων εκπνοών καταστρέφοντας προσωρινά τα πρώτα οχυρωματικά κολλήματα των αναστολών.
Το οινόπνευμα διαχέεται μέσα στο (αρτηριακό, φλεβικό και τριχοειδικό) αίμα, επηρεάζοντας τα γαγγλιακά κύτταρα του κεντρικού νευρικού συστήματος με τέτοια δύναμη που η βεβαιότητα του κάποτε μεταμφιέζεται σε προσωρινή πεποίθηση του ποτέ, μέχρι τον επαναπατρισμό της την επαύριο στο πρόσωπο που κλείνει την σκηνή της αλήθειας και ανοίγει αυτήν της αυταπάτης.
Η εξομολόγηση και ο στοχασμός απελευθερώνονται έλλογα από την ισόβια καταδίκη τους επιτυγχάνοντας την αποθέωση της αμεσότητας, την επικοινωνιακή δαψίλεια και τελικά την αμφίδρομη τέρψη.
O ουρανός είναι φωτιές ανεμομαζώματα σπίθες και κυκλώματα βρε και παρέες λαμπερές το καθρεφτισμά τους στις ακρογιαλιές
Οι συνδαιτυμόνες κοιτούν υπό το κράτος λυγμικών – κυρίως- καταστάσεων μέσα από το καλειδοσκόπιο χρωμάτων και σχημάτων τις ψυχές των υπολοίπων απαιτώντας κάτι πάρα πάνω από απλή συνεννόηση.
Η λογική της εικόνας διανύει φάσεις, πρώτη από τις οποίες είναι αυτή των μεταιχμίων όπου όλοι ισορροπούν στο χείλος μίας επαπειλούμενης σχάσης συναισθημάτων που όταν συμβαίνει βυθίζει και στην συνέχεια φυγοκεντρίζει την επικοινωνία πριν από την γαλήνια χαλάρωση.
Οι άνθρωποι στην σχεδόν παραισθητική συνείδηση των γεγονότων που βιώνουν γεμίζουν αρετές στο επίπεδο της ασυνείδητής ειλικρίνειας και φιλαλήθειας, επιτυγχάνοντας έτσι την ταχεία ενηλικίωσή τους.
Η αισθητική του ‘ φαίνεσθαι’ παύει να απότελεί περιφερόμενο λάβαρο ή τίτλο τιμής . Οι περίκλειστοι μηχανισμοί αυτοπροστασίας και προσποίησης καταρρέουν και το πρόσωπο αποκαλύπτεται περισσότερο καθαρό, αγνό, διάφανο, χωρίς να διπλοεπεξεργάζεται την εικόνα του στην μηχανή του ψευδοσεινηδητού.
Αφού : «όταν κανείς σκέφτεται την αναπνοή του χάνει τον ρυθμό της»
Nα μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε
βρε με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς
Σε αυτό το επίπεδο το νόημα της τροφής εκφυλίζεται ως χημική σύνθεση αναδεικνύοντας αυτό της φέρουσας κατασκευής μέσα από την οποία διοχετεύονται λόγια, συναισθήματα, λέξεις, ταξίδια, σκέψεις, ματιές, δυνάμεις πνεύματος και ψυχής τυλιγμένες σε μεμβράνη χαρμολύπης.
Βίωμα αλήθειας τα λόγια της καρδιάς εκφρασμένα σε έναρθρο λόγο οινοπνευματοποιημένο και διανθισμένο με τον γαστρονομικό λυρισμό της πολύχρωμης γεύσης..
Η ατομική μετοχή συμβολική εκπρόσωπος της μικροαστικής μας ύπαρξης προάγεται σε αστρικό δημιούργημα αυθεντικότητας.
Είναι κατά κάποιο τρόπο και απώλεια και αποκάλυψη, και φυγή και επιστροφή, και ψυχική ανάταση και οδυνηρή πτώση. Λες και η οργανική σύνθεση βγαίνει από το οπτικό πεδίο του κόσμου και αρχίζει να βλέπει αυτή τον κόσμο.
Έτσι αποκαλύπτεται η ψυχική ευρυχωρία (αν υπάρχει), όπου η ανάγκη του άλλου να διανυκτερεύσει βρίσκει καταφύγιο.
Κανένας δεν υπάρχει αφεαυτού του, αμφίδρομες και αλληλοεξαρτώμενες δυνάμεις συγκρατούν την ομήγυρη σε μία τόσο βέβαιη όσο και εύθραυστη ισορροπία.
Το στόμα εκτελωνίζει τις λέξεις με το φίλτρο της καρδιάς, αφύλακτοι ελεγκτικοί μηχανισμοί κοιτούν στα μάτια κάθ’ έναν ξεχωριστά, πειθήνια υπακούοντας στην ορχηστική μελωδία των κρυστάλλων και των μετάλλων που αγγίζονται ρυθμικά:
Σε αυτό το επίπεδο το νόημα της τροφής εκφυλίζεται ως χημική σύνθεση αναδεικνύοντας αυτό της φέρουσας κατασκευής μέσα από την οποία διοχετεύονται λόγια, συναισθήματα, λέξεις, ταξίδια, σκέψεις, ματιές, δυνάμεις πνεύματος και ψυχής τυλιγμένες σε μεμβράνη χαρμολύπης.
Βίωμα αλήθειας τα λόγια της καρδιάς εκφρασμένα σε έναρθρο λόγο οινοπνευματοποιημένο και διανθισμένο με τον γαστρονομικό λυρισμό της πολύχρωμης γεύσης..
Η ατομική μετοχή συμβολική εκπρόσωπος της μικροαστικής μας ύπαρξης προάγεται σε αστρικό δημιούργημα αυθεντικότητας.
Είναι κατά κάποιο τρόπο και απώλεια και αποκάλυψη, και φυγή και επιστροφή, και ψυχική ανάταση και οδυνηρή πτώση. Λες και η οργανική σύνθεση βγαίνει από το οπτικό πεδίο του κόσμου και αρχίζει να βλέπει αυτή τον κόσμο.
Έτσι αποκαλύπτεται η ψυχική ευρυχωρία (αν υπάρχει), όπου η ανάγκη του άλλου να διανυκτερεύσει βρίσκει καταφύγιο.
Κανένας δεν υπάρχει αφεαυτού του, αμφίδρομες και αλληλοεξαρτώμενες δυνάμεις συγκρατούν την ομήγυρη σε μία τόσο βέβαιη όσο και εύθραυστη ισορροπία.
Το στόμα εκτελωνίζει τις λέξεις με το φίλτρο της καρδιάς, αφύλακτοι ελεγκτικοί μηχανισμοί κοιτούν στα μάτια κάθ’ έναν ξεχωριστά, πειθήνια υπακούοντας στην ορχηστική μελωδία των κρυστάλλων και των μετάλλων που αγγίζονται ρυθμικά:
Τελικά “ Ο αριθμός της επικοινωνίας είναι αυστηρά το Δύο»[4].
¨Ήχοι, λόγια, αλήθειες, όλα μαζί κλωθογυρίζουν, αναμειγνύονται και ομογενοποιούνται όλα ζωτικά μέλη άμορφου νεφελώματος κάποιας εκστατικής συμφωνίας.
¨Ήχοι, λόγια, αλήθειες, όλα μαζί κλωθογυρίζουν, αναμειγνύονται και ομογενοποιούνται όλα ζωτικά μέλη άμορφου νεφελώματος κάποιας εκστατικής συμφωνίας.
Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας και
να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας
Prospy
Θεσσαλονίκη 24/11/2007
[1]. Αρχαία παροιμία. το ψωμί και το αλάτι δηλώνουν το κοινό δείπνο, και το κοινό τραπέζι που ως δεσμός φιλίας είναι πανάρχαια ιδέα.
[2]. Το κατ' εξοχήν ρήμα που χρησιμοποιούσαν αρχαίοι μας πρόγονοι όταν έτρωγαν ήταν το εσθίω, που από τον επικό του τύπο εδώ έχουν επιβιώσει λέξεις όπως εδώδιμος. Το ρήμα τρώγω σήμαινε "μασουλάω, τραγανίζω, ροκανίζω" και τραγήματα ή τρωγάλια ήταν οι διάφοροι ξηροί καρποί που πολύ τους αγαπούσαν οι αρχαίοι σαν επιδόρπιο ή σαν συνοδεία του κρασιού. Τα τραγήματα τα έπαιρναν μαζί τους στο θέατρο, και μάλιστα ο Αριστοτέλης λέει στα "Ηθικά Νικομάχεια" πως όταν ήταν καλοί οι ηθοποιοί, οι θεατές αρκούνταν στην απόλαυση από το έργο, ενώ όταν το έργο ήταν βαρετό, τότε κυρίως οι θεατές μασουλούσαν τραγήματα
Θεσσαλονίκη 24/11/2007
[1]. Αρχαία παροιμία. το ψωμί και το αλάτι δηλώνουν το κοινό δείπνο, και το κοινό τραπέζι που ως δεσμός φιλίας είναι πανάρχαια ιδέα.
[2]. Το κατ' εξοχήν ρήμα που χρησιμοποιούσαν αρχαίοι μας πρόγονοι όταν έτρωγαν ήταν το εσθίω, που από τον επικό του τύπο εδώ έχουν επιβιώσει λέξεις όπως εδώδιμος. Το ρήμα τρώγω σήμαινε "μασουλάω, τραγανίζω, ροκανίζω" και τραγήματα ή τρωγάλια ήταν οι διάφοροι ξηροί καρποί που πολύ τους αγαπούσαν οι αρχαίοι σαν επιδόρπιο ή σαν συνοδεία του κρασιού. Τα τραγήματα τα έπαιρναν μαζί τους στο θέατρο, και μάλιστα ο Αριστοτέλης λέει στα "Ηθικά Νικομάχεια" πως όταν ήταν καλοί οι ηθοποιοί, οι θεατές αρκούνταν στην απόλαυση από το έργο, ενώ όταν το έργο ήταν βαρετό, τότε κυρίως οι θεατές μασουλούσαν τραγήματα
[3]. ΝΤΕΙΒΙΝΤΣΟΝ, ΤΖΕΙΜΣ Αρχαίοι Αθηναίοι. Ηδονές, καταχρήσεις και πάθη. Αθήνα 2004. Εκδόσεις Περίπλους.
[4]. ΔΗΜΟΥ, ΝΙΚΟΣ. Τρίπτυχο, Επικοινωνία, αγάπη, ελευθερία. Αθήνα 2002, Εκδ. Πατάκη.
Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007
ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΑΛΛΑΖΑ
Πρώτη φορά που την είδα,
στεκότανε,τη νύχτα εκείνη που η Ρώμη καιγότανε,
χιλιάδες χρόνια φωτιά και μηνύματα,
μα δεν ξεχνώ του κορμιού της τα κύματα.
Την είδα πάλι στις όχθες του Βόλγα,
που ένας στρατιώτης τη φώναξε Όλγα,
κάτι ψιθύρισε μέσα στο κρύο,
τότε μου 'χε φανεί τόσο αστείο.
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Στο Πάλος νύχτα τ' όνομά της αφήνει,
γραμμένο κάπου στου Κολόμβου την πρύμνη,
τότε που οι Ισπανοί ξεκινούσαν,
και για μια άγνωστη μοίρα μεθούσαν.
Βρέθηκε κάποια στιγμή στη Γαλλία,
πρώτη του Μάη σε μια άδεια πλατεία,
σε λίγο οι φοιτητές θα ξεσπούσαν,
και μια αλλιώτικη ζωή θα ζητούσαν.
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Σήμερα έχει στα χέρια ένα αγόρι,
πάλι ξεκίνησαν οι Σταυροφόροι,
μα ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται,
για ένα κόσμο που βράζει και φλέγεται.
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
στεκότανε,τη νύχτα εκείνη που η Ρώμη καιγότανε,
χιλιάδες χρόνια φωτιά και μηνύματα,
μα δεν ξεχνώ του κορμιού της τα κύματα.
Την είδα πάλι στις όχθες του Βόλγα,
που ένας στρατιώτης τη φώναξε Όλγα,
κάτι ψιθύρισε μέσα στο κρύο,
τότε μου 'χε φανεί τόσο αστείο.
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Στο Πάλος νύχτα τ' όνομά της αφήνει,
γραμμένο κάπου στου Κολόμβου την πρύμνη,
τότε που οι Ισπανοί ξεκινούσαν,
και για μια άγνωστη μοίρα μεθούσαν.
Βρέθηκε κάποια στιγμή στη Γαλλία,
πρώτη του Μάη σε μια άδεια πλατεία,
σε λίγο οι φοιτητές θα ξεσπούσαν,
και μια αλλιώτικη ζωή θα ζητούσαν.
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Σήμερα έχει στα χέρια ένα αγόρι,
πάλι ξεκίνησαν οι Σταυροφόροι,
μα ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται,
για ένα κόσμο που βράζει και φλέγεται.
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
ΘΕΛΕΙ ΜΑΓΚΙΑ Η ΖΩΗ
Ευσταθία "Θέλει μαγκιά"
από το άλμπουμ "Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι..."
Αν τύχει και μ' ερωτευτείς
πολλά μπορεί να υποστείς
απ' τις αρχές θα 'ναι μεγάλες οι κυρώσεις
Οι ανυπότακτες καρδιές
φέρουν πολύ βαριές ποινές
γι' αυτό καλύτερα σε μένα
μην ενδώσεις.
Θέλει μαγκιά για ν' αρνηθείς
της σιγουριάς τα κυβικά,για έναν έρωτα να πεις
εγώ θα ζω με δανεικά
θέλει μαγκιά για να δοθείς
σε ένα πάθος δυνατό
μα εσύ μωρό μου δεν διαθέτεις απ' αυτό.
Αν τύχει και μ' ερωτευτείς
θα χάσεις την καλή δουλειά
και θα διωχτείς απ' την μεγάλη εταιρεία
Κι εκεί που όλα πάν' καλά
με σπίτια και εξοχικά
στο δρόμο θα βρεθείς
χωρίς να έχεις μία
Θέλει μαγκιά για ν' αρνηθείς
της σιγουριάς τα κυβικά
για έναν έρωτα να πεις
εγώ θα ζω με δανεικά
θέλει μαγκιά για να δοθείς
σε ένα πάθος δυνατό
μα εσύ μωρό μου δεν διαθέτεις απ' αυτό
Θέλει μαγκιά να μπορέσεις να δεις
τη ζωή καθαρά και να πεις γεια χαρά
Σ' ότι σε δένει σε κρατάει στη γη
και δεν σ' αφήνει να πετάς σαν πουλί
Όμως το βόλεμα είναι βόλεμα μωρό μου
πού ν' αφήσεις τη χλιδή μια αξία σταθερή
και να γυρίσεις πάλι στα ζόρια τα ίδια
αυτό το κάνουν μόνο όσοι έχουν μεγάλα....
Θέλει μαγκιά για ν' αρνηθείς
της σιγουριάς τα κυβικά
για έναν έρωτα να πεις
εγώ θα ζω με δανεικά
θέλει μαγκιά για να δοθείς
σε ένα πάθος δυνατό
μα εσύ μωρό μου δεν διαθέτεις απ' αυτό.
από το άλμπουμ "Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι..."
Αν τύχει και μ' ερωτευτείς
πολλά μπορεί να υποστείς
απ' τις αρχές θα 'ναι μεγάλες οι κυρώσεις
Οι ανυπότακτες καρδιές
φέρουν πολύ βαριές ποινές
γι' αυτό καλύτερα σε μένα
μην ενδώσεις.
Θέλει μαγκιά για ν' αρνηθείς
της σιγουριάς τα κυβικά,για έναν έρωτα να πεις
εγώ θα ζω με δανεικά
θέλει μαγκιά για να δοθείς
σε ένα πάθος δυνατό
μα εσύ μωρό μου δεν διαθέτεις απ' αυτό.
Αν τύχει και μ' ερωτευτείς
θα χάσεις την καλή δουλειά
και θα διωχτείς απ' την μεγάλη εταιρεία
Κι εκεί που όλα πάν' καλά
με σπίτια και εξοχικά
στο δρόμο θα βρεθείς
χωρίς να έχεις μία
Θέλει μαγκιά για ν' αρνηθείς
της σιγουριάς τα κυβικά
για έναν έρωτα να πεις
εγώ θα ζω με δανεικά
θέλει μαγκιά για να δοθείς
σε ένα πάθος δυνατό
μα εσύ μωρό μου δεν διαθέτεις απ' αυτό
Θέλει μαγκιά να μπορέσεις να δεις
τη ζωή καθαρά και να πεις γεια χαρά
Σ' ότι σε δένει σε κρατάει στη γη
και δεν σ' αφήνει να πετάς σαν πουλί
Όμως το βόλεμα είναι βόλεμα μωρό μου
πού ν' αφήσεις τη χλιδή μια αξία σταθερή
και να γυρίσεις πάλι στα ζόρια τα ίδια
αυτό το κάνουν μόνο όσοι έχουν μεγάλα....
Θέλει μαγκιά για ν' αρνηθείς
της σιγουριάς τα κυβικά
για έναν έρωτα να πεις
εγώ θα ζω με δανεικά
θέλει μαγκιά για να δοθείς
σε ένα πάθος δυνατό
μα εσύ μωρό μου δεν διαθέτεις απ' αυτό.
ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τυς ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου
βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε
φάσμα χαμένο του πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη
στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανένανε
κι ούτε κανένας με γνώριζε
Μανώλης Αναγνωστάκης
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τυς ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου
βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε
φάσμα χαμένο του πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη
στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανένανε
κι ούτε κανένας με γνώριζε
Μανώλης Αναγνωστάκης
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007
ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΥΣ
Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ
Το να πονείς και να το λες
Αυτός δεν είναι πόνος
Μα να πονείς και να μην κλαις
Και να το ξέρεις μόνος
(Παραδοσιακό Κρητικό)
Αν δεν βιώσει κανείς την σκληρή μοναξιά του, δεν πονέσει μόνος στο σκοτάδι της ανεπανάληπτης ιδιοπροσωπίας του, αν δεν ‘γράψει’ “ώρες σκοπιάς” συντροφεύοντας τις οδυνηρότερες των σκέψεων του. Αν δεν αναζητήσει απαντήσεις στο πηχτό σκοτάδι της άγριας νύχτας της ζωής του. Αν δεν δακρύσει στο μαξιλάρι του .Αν δεν μαζέψει τα ζωτικά υπολείμματα της ψυχής του. Αν δεν ριγήσει στο φύσημα του σιμούν της ερήμου της ασύλληπτης απελπισίας του ,
Αν δεν στερηθεί αφού εκείνο που αρνηθήκαμε στον εαυτό μας είναι ακριβώς αυτό που οδήγησε τον εαυτό μας να φτάσει κάπου.
Αν δεν πονέσει
Αν δεν μοχθήσει
Αν δεν παραβγεί με το αμαρτωλό του «είναι».
Αν δεν πληρώσει με πόνο την ανθρώπινη αθλιότητά του.
….πώς θα ανακαλύψει το φως και την γλαυκότητα της ύπαρξής του?
Μοναχικός πόνος δίχως ίχνος μεταφορικής αναγωγής. Εκεί που η άβυσσος επικαλείται την άβυσσο σαν μάρτυρα υπεράσπισης. (Abyssos abyssum invocat) Ο άθλιος άνθρωπος εξαγνίζεται στην καθαρτήρια τελετή, βγαίνοντας περισσότερο γενναιόδωρος, ανεξίκακος, στοργικός, ταπεινός, μεγάθυμος, χαμογελαστός και απεριόριστα συμπονετικός.
Όταν καταφεύγει μακριά από τον κόσμο, τον σύντομο, τον θορυβώδη, τον ευκαιριακό, τον θεμελιωδώς παράφωνο και ασκητεύει ενικότερος από ποτέ, βρίσκοντας τον χώρο της εξατομίκευσης του ταυτότητας. Σ’ έναν κόσμο που εκπέμπει πανσπερμία σημάτων που ιριδίζουν κάτω από έναν ουρανό αδιαφορίας, ομογενοποίησης, ευκολίας, ασημαντότητας και άγνοιας.
Με την τελευταία να παίζει το τελευταίο της χαρτί, τον άσσο μίας δήθεν σεμνής ανωτερότητας της νοημοσύνης του, υπόλογη για κακουργήματα βαριάς μορφής.
Η ποιότητα απαιτεί θάρρος απροσμέτρητο, λάθη και χρόνο απαραίτητο για να την προσεγγίσουμε μ’ επιτυχία και να την κοιτάξουμε κατάματα.
Τίποτε στη φύση δεν είναι συμφιλιωμένο με την υψηλή ταχύτητα. Οι διαδικασίες είναι αργές, μακροχρόνιες και μακρόβιες. Έτσι και η ανάπτυξη του υγιούς ανθρώπου θα πρέπει να εναρμονιστεί με αυτούς τους ρυθμούς ενσωματώνοντας μηχανισμούς εξομάλυνσης των διακυμάνσεων του εσωτερικού του χρόνου.
Ηχηρή απάντηση στο αμερικάνικο ‘ότι έρχεται εύκολα, φεύγει επίσης εύκολα’ ‘ easy come easy go’.
Όλα χρειάζονται χρόνο. Χρόνο ποιοτικό. Κομμάτια βίου μετρημένα σε μονάδες αυτοαμφισβήτησης. Στιγμές πνευματικής επεξεργασίας στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην σελίδα και το βλέμμα.
Χρόνος ληξιπρόθεσμος, μελλοθάνατος, αμείλικτος, χολερικό επιτήδευμα ενσυνείδητης αγωνίας όσο και συστατικός συγκρότησης πνεύματος και ολοκλήρωσης ψυχής.
«Έτσι με δυό λογιών αυτιά, τις νύχτες αφουγκράζεται ο καθείς τον θάνατο που έτσι κι αλλιώς βαδίζει κατ’ ευθείαν απάνω του.
Μια γοητεία, μία πλάνη – κι άμα τις ανασηκώσεις αποκάτου ένας λυγμός.
Κάθε νίκη από χιλιάδες μικρές ήττες καμωμένη.»[1]
Γιατί μόνο με λάθη προχωράει ο άνθρωπος και χτίζει, αρκεί να τα διαπιστώσει και να τα’ αναγνωρίσει και αυτά σαν δικά του παιδιά.2
Στο πλανητικό σύστημα του προσωπικού μας γαλαξία το κέντρο της ύπαρξής μας ταυτίζεται με την αφόρητη στέρηση και τον πόνο του ελλείμματος.
Ένα ταξίδι μαγικό σε προορισμούς αινιγματικούς εξαρτημένους από τις πονηριές της μεταφυσικής.
Πορεία εκτεθειμένη στην ακτινοβολία ενός απαισιόδοξου μυστηρίου. Άρρυθμη συνοδεία σε ακραίες ονειρικές ακροβασίες.
Στον κοινό τόπο του φυσικού παρόντος, του αβέβαιου μέλλοντος και του ακίνδυνου παρελθόντος, αντλείται από την καρδιά του πένθους της ψυχικής μας υπόστασης η σκληρή μονόδρομη διαλεκτική σε υψηλή κλίμακα εσωτερικής αντήχησης.
Εκεί παρόντα τα δυσφόρητα διλήμματα, εκεί οι οραματισμοί και οι ματαιώσεις, εκεί και οι πλέον δύστροπες εμπειρικές ψηλαφίσεις που η πραγματικότητα απαυγάζει σε maxi single έκδοση φανερώνοντας τις μοχθηρότερες των προθέσεών της.
‘Το κρεβάτι σιδερένιο σαν πολιτεία. Στην θέση των μαξιλαριών είναι οι φτωχές συνοικίες που πνίγονται με την πρώτη βροχή. Χωρίς συγκοινωνίες, τηλέφωνα, δρόμους. Εκεί ζουν τα μεγαλύτερα φεγγάρια της μοναξιάς μας.’[2]
Συνιστώ ανεπιφύλακτα αυτές τις σκληρές μοναχικές συναντήσεις με το εγώ σε χρόνο παρόντα που απεκδύεται τις εσωτερικές συμβάσεις του στο όνομα της πνευματικής ανάτασης.
Αυτά δεν τα γράφει κανείς. Κανονικά ότι γράφουμε και ότι λέμε πρέπει να το περιφέρουμε από δρόμο σε δρόμο κι’ από σπίτι σε νύχτα, ο ένας να συμπληρώνει και ο άλλος ν’ αφαιρεί. Το αλλιώς μας πονά.2
Αλέξανδρος Προσπαθόπουλος
Θεσσαλονίκη 16/11/2007
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007
ΠΕΡΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ
ΠΕΡΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ
«Ζήτησα από το Θεό αγάπη και εκείνος μου έδωσε ανθρώπους να βοηθήσω»
Αν θελήσει κανείς να οριοθετήσει την έννοια του εθελοντισμού θα πρέπει ίσως να ξεκινήσει από τον ορισμό του ατόμου, τη διαφορά του με το πρόσωπο, τη μεταφυσική διάσταση της ύπαρξής του.
Η επιδερμική οπτική ερμηνεία φαντάζει ιδιαίτερη εύπεπτη αφού απελευθερώνοντας το άτομο από την αιχμαλωσία του κέρδους αποκαλύπτεται ο εθελοντικός εξαγνισμός.
Είναι άραγε τόσο απλό;
Η τιτλοδότηση από μόνη της δεν αρκεί. Έρχεται ως απονομή, διαρκής κορύφωση δια βίου αυτογνωσίας, ατέρμονης ενδοσκόπησης.
Το ψυχικό υπερβαίνει το λογικό, το συναίσθημα την απτή πραγματικότητα, τα άϋλο όν τον ένσαρκο άνθρωπο.
Δεν θα μπορούσε να μιλήσει κανείς τελεολογικά για αίτια και λόγους αλλά ούτε και για ολοκλήρωση, τελείωση ή προορισμό. Η εθελοντική διαύγεια έχει στάδια εξέλιξης που προσεγγίζουν ασυμπτωτικά τα ιδανικά όρια της συνείδησης.
Ο άνθρωπος “όν ατελές πεπερασμένο και πρόσκαιρο” κατά Αριστοτέλη, “ληξιπρόθεσμη ανακρίβεια που επωάζεται στο διηνεκές” κατ’ άλλους, έρχεται απέναντι σε αυτή την πρόκληση σε αντίθεση με την ίδια του τη φύση.
Όλες του οι ενέργειες εκπορεύονται από ανάγκη ιδιοτελή, απολύτως κερδοσκοπική, προσοδοθηρική. Ζυγίζει τα γεγονότα με όρους αντιπραγματισμού. Μεταποιώντας την ιδέα σε βιωματική συλλογή ιδεών και το νόημα σε προσδοκία εσωτερικής γαλήνης.
Συνάμα οι μορφές εκφυλισμού που αναπτύσσονται στο κέντρο της επιταχυνόμενης δίνης του μετανεωτερικού γίγνεσθαι αλλοιώνουν εύκολα τον ισχνό και αδύναμο φλοιό της εύθραυστης ηθικής του.
Η επαμφοτερίζουσα αλλοίωση συνιστά κίνδυνο ανυπέρβλητο καθώς λιγοστεύει το πνευματικό φως που επηρέαζε κάποτε τις ενορμήσεις του ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις, για να μην αναφερθούμε στην καρδιά του.
Σε αυτό το έλλειμμα αλήθειας θεμελιώνεται και η επιτυχία της στρατευμένης – πολλές φορές χριστεπώνυμης – θεληματικής πράξης, αναφορικά με τον ομφαλό του νοήματος που αναζητά.
Εδώ ακριβώς συναληθεύουν τα λόγια του συγγραφέα:
«....δεν μπορείς να πετάξεις αν ξέρεις το γιατί. Άγνοια και άνωση είναι έννοιες ταυτόσημες.»
Μόνο πρόσωπα που αυτοδικώντας προκαλούν ρήγματα στην ασπίδα των ατομικών τους προσποιήσεων, που μπορούν να πλησιάσουν την αλήθεια αθόρυβα και με επίγνωση της πολυπλοκότητάς της, που στη ψυχή τους το νόημα αντιπαρέρχεται την συναισθηματική δοσοληψία, που δέχονται αποσιωπημένοι να βυθιστούν σε ό,τι ανήκει στην τάξη του πόνου, της εγκαρτέρησης και την απελπισίας, δικαιούνται να ελπίζουν εθελοντική ολοκλήρωση.
ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ:
Eυφραντική μεταφυσική αναγωγή στο ωραίο, το θείο ανερμήνευτο ενέργημα.
Ύψιστη δόξα μετοχής ανεπανάληπτης στον αστερισμό της υπερβατικής δεοντολογίας.
Εκστατική όψη ψυχικής εκφραστικότητας.
Πορεία δύσκολη, εργώδης, ευθυγραμμισμένη με τις φυσικές επιταγές, ανθίζει αργά υποταγμένη στη διεργασία της φωτοσύνθεσης, απορροφώντας το κακό και μεταβολίζοντας το αθόρυβα. Σε αποφατικό πλαίσιο όπου οι λέξεις δεν εξαντλούν στη διατύπωση το νόημά τους. Αναίτια, αδικαιολόγητα.
Άθλημα εμπιστοσύνης. Η βεβαιότητα κερδίζεται δυναμικά ( όχι οριστικά ) όταν μετέχεις στην πάλη για αυθυπέρβαση και αυτοπροσφορά, απαλλαγμένη από την λογική των συναισθηματικών ισοδυνάμων που δηλητηριάζουν αντίστροφα τον ίδιο τον πυρήνα της ανάγκης του ανθρώπου για εξερεύνηση περιεχομένων, δηλαδή συστατικά κοινωνίας ανθρώπων.
Όταν οι αφετηριακές παρορμήσεις αναζητούν υπερβατικά αντίβαρα,
όταν η καθαρότητα της ιδέας τοποθετείται στο ζύγι της επένδυσης,
όταν η θυσιαστική ανιδιοτέλεια αναζητά παυσίπονα,
όταν το άτομο λειτουργεί σε περιβάλλον σαφούς πλέγματος αναγνωρισμένων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων,
όταν το ενέργημα επιδιωχθεί να αποδοθεί λεκτικά, να παραφραστεί ικανοποιητικά, ή να ερμηνευτεί εννοιολογικά…..
…..η προσέγγιση της αυθεντίας διαθλάται χάνοντας το δρόμο της, διολισθαίνοντας στο χώρο μιας απατηλής πραγματικότητας.
Όσο ο άνθρωπος εκτίει την ποινή του στη φυλακή της λογικής δύσκολα θα μπορέσει να εγκολπώσει νοοτροπία εθελοντή. Ο ντετερμινισμός του τον παραλλάσει, τον αποσυντονίζει, ασελγεί λαθραία στην καθαρότητα της εσωτερικής ύπαρξής του.
Μη ψάχνετε λοιπόν για εθελοντές. Μας τελείωσαν. Για την ακρίβεια δεν υπήρξαν ποτέ στην αγορά. Ούτε υφιστάμενοι ούτε διαθέσιμοι.
«Σε οποιοδήποτε πλαίσιο έρευνας που βασίζεται στην λογική ή στην εμπειρία, καμιά πράξη υπερφυσικής αποκάλυψης ή παρέμβασης, κανένα μήνυμα που έρχεται πέρα από τον θνητό άνθρωπο δεν αποδείχθηκε ποτέ ότι είναι κάτι άλλο από προϊόν της ανθρώπινης φαντασίας και του ανθρώπινου λόγου.»
George Steiner
‘Errata’
Αλέξανδρος Φ. Προσπαθόπουλος
Θεσσαλονίκη 3/11/07
Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007
ΣΚΕΨΕΙΣ 1?????
Καλό το σχόλιό σου φίλη/ε για την ανάρτηση 'ΣΚΕΨΕΙΣ 1΄άλλά δυσκολεύομαι να κατανοήσω τι σχέση μπορεί να έχει με το περιεχόμενο της άποψής μου.
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007
ΕΚΛΥΟΜΕΝΗ ΦΤΩΧΕΙΑ
ΕΚΛΥΟΜΕΝΗ ΦΤΩΧΕΙΑ
Αγαπημένη/ε φίλη/ε
Οφείλω να σημειώσω στο τελευταίο σου σχόλιο ότι δεν ανήκω σε οργανώσεις μήτε σε κάθε είδους σέχτες, φατρίες, συντεχνίες, ιδιαίτερα όταν αυτές συγκροτούνται από τυχαίους εξωνημένους.
Αντίθετα στρατεύομαι πίσω από οργανωμένες προσπάθειες, που, γαργαλούν τις νευρικές απολήξεις του κοινωνικού φρονήματος, καλλιεργούν ελπίδα, και διεγείρουν αντανακλαστικά ιδεολογικού εκσυγχρονισμού.
Έχεις δίκιο να ρωτάς τι κάνω εγώ για την οργάνωση. Αυτό σημαίνει αρχικά ότι δεν κατανόησες – ίσως απλώς ανέγνωσες – τις απόψεις μου. Το δε σχόλιό σου έτσι όπως τέθηκε, αφεαυτού του αποτελεί εχέγγυο υπολειπόμενου νοητικού περιθωρίου, κάτι που καθιστά το άτομο ‘εν δυνάμει’ desperado.
Να θυμηθώ την επόμενη φορά που θα σου απαντήσω, να το κάνω με γλαφυρούς εικονογραφημένους και πρώιμους αλφαβητικούς όρους, με χαρακτήρες μεγάλους και αραιογραμμένους μήπως και εξαντλήσω τις δυνατότητες της σύγχρονης διαλεκτικής, σε μία προσπάθεια επικοινωνίας μαζί σου – Αν και αυτή η μάταιη προσπάθεια δεν είναι κοντά στην λογική και τις προθέσεις μου –
Θα σου απαντήσω λοιπόν ότι: Ναι κάτι κάνω για την οργάνωσή σου.
Προβάρω το καλύτερο και ακριβότερο κουστούμι μου προκειμένου να παρευρεθώ στην κηδεία της.
Εκεί που ‘ συντετριμμένοι’ – όπως και στην περίπτωση της πυρκαγιάς- θα βρίσκεστε όλοι εσείς οι «πρώτου βαθμού συγγενείς» της.
Στην αποθέωση της υποκρισίας. Ιλαροτραγικές φιγούρες, αφόρητη, δύσοσμη, καμαρίλα. Ομολογώ ότι τα καταφέρατε περίφημα αφού η περιφερόμενη ασημαντότητά σας έφερε τελικά αποτέλεσμα, εργαστήκατε με επίμονη σταθερότητα και αξιομνημόνευτη ευσυνειδησία ώστε να προετοιμάσετε σχολαστικά την σεμνή τελετή.
Διαπρύσιοι μίας ευγονικής όπου όλοι οι άλλοι διαφορετικοί αποτελούν μιγάδες που μολύνουν τα φίλτρα του συστήματος ανανέωσης του αρείου αίματός σας.
Αυτή είναι η δική σας αξία.
“….το λάθος δεν είναι στους άλλους
το λάθος είναι μέσα σου,
εκεί που δεν το γύρεψες ποτέ…”
Χαιρετισμούς, στα παιδιά (αυτά δεν φταίνε σε τίποτα )
Α.Π.
Θεσσαλονίκη 19/10/2007
Αγαπημένη/ε φίλη/ε
Οφείλω να σημειώσω στο τελευταίο σου σχόλιο ότι δεν ανήκω σε οργανώσεις μήτε σε κάθε είδους σέχτες, φατρίες, συντεχνίες, ιδιαίτερα όταν αυτές συγκροτούνται από τυχαίους εξωνημένους.
Αντίθετα στρατεύομαι πίσω από οργανωμένες προσπάθειες, που, γαργαλούν τις νευρικές απολήξεις του κοινωνικού φρονήματος, καλλιεργούν ελπίδα, και διεγείρουν αντανακλαστικά ιδεολογικού εκσυγχρονισμού.
Έχεις δίκιο να ρωτάς τι κάνω εγώ για την οργάνωση. Αυτό σημαίνει αρχικά ότι δεν κατανόησες – ίσως απλώς ανέγνωσες – τις απόψεις μου. Το δε σχόλιό σου έτσι όπως τέθηκε, αφεαυτού του αποτελεί εχέγγυο υπολειπόμενου νοητικού περιθωρίου, κάτι που καθιστά το άτομο ‘εν δυνάμει’ desperado.
Να θυμηθώ την επόμενη φορά που θα σου απαντήσω, να το κάνω με γλαφυρούς εικονογραφημένους και πρώιμους αλφαβητικούς όρους, με χαρακτήρες μεγάλους και αραιογραμμένους μήπως και εξαντλήσω τις δυνατότητες της σύγχρονης διαλεκτικής, σε μία προσπάθεια επικοινωνίας μαζί σου – Αν και αυτή η μάταιη προσπάθεια δεν είναι κοντά στην λογική και τις προθέσεις μου –
Θα σου απαντήσω λοιπόν ότι: Ναι κάτι κάνω για την οργάνωσή σου.
Προβάρω το καλύτερο και ακριβότερο κουστούμι μου προκειμένου να παρευρεθώ στην κηδεία της.
Εκεί που ‘ συντετριμμένοι’ – όπως και στην περίπτωση της πυρκαγιάς- θα βρίσκεστε όλοι εσείς οι «πρώτου βαθμού συγγενείς» της.
Στην αποθέωση της υποκρισίας. Ιλαροτραγικές φιγούρες, αφόρητη, δύσοσμη, καμαρίλα. Ομολογώ ότι τα καταφέρατε περίφημα αφού η περιφερόμενη ασημαντότητά σας έφερε τελικά αποτέλεσμα, εργαστήκατε με επίμονη σταθερότητα και αξιομνημόνευτη ευσυνειδησία ώστε να προετοιμάσετε σχολαστικά την σεμνή τελετή.
Διαπρύσιοι μίας ευγονικής όπου όλοι οι άλλοι διαφορετικοί αποτελούν μιγάδες που μολύνουν τα φίλτρα του συστήματος ανανέωσης του αρείου αίματός σας.
Αυτή είναι η δική σας αξία.
“….το λάθος δεν είναι στους άλλους
το λάθος είναι μέσα σου,
εκεί που δεν το γύρεψες ποτέ…”
Χαιρετισμούς, στα παιδιά (αυτά δεν φταίνε σε τίποτα )
Α.Π.
Θεσσαλονίκη 19/10/2007
Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007
ΕΥΚΟΛΟΣ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΗ ΚΑΚΟΠΙΣΤΙΑ
Αγαπητή/τε φίλη/ε ‘afeaa’
Σε ένα πλαίσιο όπου…….
-η απειροπληθής νομενκλατούρα ερίζει ανενδοίαστα πάνω από το ιδεολογικό κουφάρι.
- δεν ξεχωρίζει ο ικανός από τον ανίκανο και ο εργατικός από τον ράθυμο.
- η ανθρώπινη ποιότητα βρίσκεται υπό συνεχή και ανελέητο διωγμό.
- οι ικανοί μετατρέπονται σε παρίες.
- η επιθετική ιδιοτέλεια αποτελεί αιτιώδη αρχή της αναξιοκρατίας από την οποία πηγάζει η διαφθορά και η αντικοινωνική εγωκεντρική ωφελιμοθηρία.
- γράφεται η επιτομή της αμοραλυστικής ιδεολογίας στην επαγγελματική ανέλιξη.
- όλα φαίνονται και όλα προδιαγράφονται και οι υποσχετικές επαγγελίες για θριάμβους και επιτυχίες προσεχών επενδύσεων οδηγούν νομοτελειακά στην ντροπή.
-πλεονάζουν οι χαμένες ανυπολόγιστα πολύτιμες ευκαιρίες και η συρροή παρακμιακών λαθών.
- η ευφυία , η ευθυκρισία στον εντοπισμό της ιδιαιτερότητας κάθε επαγγελματικής μονάδας και η επιλογή της πλέον τελέσφορης σε κάθε περίπτωση τακτικής, έδωσαν πρόθυμα την θέση τους στην ανικανότητα, την μετριότητα, την δειλοκαρδία και τον ριψασπισμό.
- ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙ ΤΙΣ ΕΝΟΧΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΠΝΙΓΕΡΗ ΣΙΩΠΗ.
Σε σένα λοιπόν που ονομάζεις εύκολα την επίμονη καταγγελία «κακόπιστη κριτική» θα έλεγα ότι:
Η συνειδητοποίηση της πτώσης από μεμονωμένα άτομα μπορεί να γεννήσει δυναμική με προοπτική γονιμότητας που υπηρετείται μόνο από συχνή και επιτεταμένη επανάληψη της καταγγελίας.
Η κατ’ εξακολούθηση δημοσιευμένη κριτική ασφαλώς και δεν αποτελεί σιωπή. Αυτή η τελευταία, ένοχη, και συνωμοτική, μολυσματική και ύποπτη, δημιουργεί λοιμική στο όνομα της οποίας πωματίζονται αδιάρρηκτα φωνές αντίδρασης και ριζοσπαστικές αντιπολιτευτικές θέσεις, αναγκαία αντίβαρα σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκροτημένης ανασύστασης.
Η χρωματοσκοπική, κοινωνιολογική ανάλυση – που επιχείρησες- παραμιθώδους καινοφάνειας, δημιουργεί αναμφίβολα ανάπτυξη οπτιμιστικών παραισθήσεων σε προσχολικούς ζώντες και όχι σε όψιμους κλινικά νεκρούς οργανισμούς.
Η επιλογή της περιχαράκωσης, της διαφύλαξης ατομικών αξιών στην βάση διαρκούς και εργώδους διαδικασίας ποιοτικής εξέλιξης, δημιουργεί ‘υγιή αποστήματα’ και προσδοκία επαλληλικής εκκόλαψης στο νοσηρό περιβάλλον ενός μηχανισμού που ομογενοποιεί, αλέθοντας απαξιωτικά κάθε αξιόλογο, δραστήριο και σκεπτόμενο στοιχείο διασταυρωθεί ή αλληλεπιδράσει μαζί του.
Η ανάδειξη ευεργετικών χαρακτηριστικών, ακτινοβολεί, αποπνέει και επηρεάζει εξυγιαντικά την γειτνιάζουσα περιοχή. Η ενεργός ετερότητα, εκφρασμένη σε γενικευμένη έγγραφη καταγγελία, επιδιώκει μέσα από την σύγκλιση ιδιοσυχνοτήτων, την ρήξη υφιστάμενων δομών και παγιωμένων καταστάσεων.
Η γενίκευση – κατηγορήθηκα γι’ αυτήν – απαραίτητη, εννοείται ως απαίτηση του ορθού λόγου εφ’ όσον σκοπός της σκέψης παραμένει η ανάγκη για διατύπωση των νόμων της πραγματικότητας, σε αντίθεση με το παράδειγμα που περιορίζει και εξειδικεύει με κίνδυνο να χαθεί το δάσος κοιτώντας το δένδρο.
Στην προκειμένη περίπτωση μόνο μέσα από την διαύγεια του λόγου και των προθέσεων μεταγγίζεται ελπίδα, ώστε οι ανέστιοι, περιπλανώμενοι, και κατατρεγμένοι αξιόλογοι, ευθυγραμμίσουν την πορεία τους μέσα στην οργάνωση.
“ και γαρ η λαλιά σου δηλών σε ποιεί ”
Όσο για τον χαρακτηρισμό ‘μαύρο πέπλο ανωνυμίας’ θα σε παρέπεμπα στο τέλος του κειμένου, όπου θα μπορούσες να απολαύσεις ένα πραγματικά δεσποτικό ονοματεπώνυμο.
……Γι’ αυτό κι’ εγώ γράφω πια
για να προφέρω χάρτινα ντουφέκια ,
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.
Μόνο μια άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή,
όσο μπορώ και όσο αντέχω.
Τίτος Πατρίκιος
Αλέξανδρος Φ. Προσπαθόπουλος
Θεσσαλονίκη 13/10/2007
Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2007
ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
“Είναι γλυκό το πιοτό της εξουσίας
ποιός ειν΄ αυτός που δεν λαχτάρησε να πιει ,
αυτή τη δίψα της κλεμμένης ευτυχίας
λίγο πολύ όλοι την έχουμε γευθεί”
Παράφραση στο λαϊκό άσμα της μεγάλης Ρίτας Σακελαρίου
Η μετάβαση….
Δεν λέω …..ήταν όμορφα……
Ωστόσο κάποια στιγμή το ανέμελο παιδικό χαμόγελο , το χαρούμενο τιτίβισμα μικρών εκκολαπτόμενων ελπίδων , τα λευκά στρογγυλά πρόσωπα αθωότητας , η ψευδαίσθηση πληρότητας και χαράς , η κατασκήνωση , η ασφάλεια ιδεών, το γλυκό ξημέρωμα της ύπαρξης , το ροζ συννεφάκι και ο εύελπις χρόνος ταξίδεψαν – ως φαίνεται – για άλλους ουρανούς , άλλες πατρίδες .
Το μικρό πλοίο ξεμάκρυνε από το μόλο για ρότα άγνωστη, αποπροσανατόλιστη , χαμένη στις αγκαλιές των ανέμων.
Η ευφραντική γαλήνια ισορροπία έδωσε τη θέση της στην παγερή ησυχία του δάσους όταν κάτι ανησυχητικό συμβαίνει .
Τα στρογγυλά , περίεργα μάτια , έγιναν μικρά , σχιστά , κόκκινα , καχύποπτα , πονηρά . Το στόμα σώπασε , έσφιξε, σκλήρυνε και από μέσα του άφησε να φανούν μερικοί κοφτεροί κυνόδοντες. Η παιχνιδιάρικη μυτούλα , τώρα υγρή , διασταλμένη , βαριανασαίνει περιμένοντας . Η ύπαρξη σαρκοβόρα όσο ποτέ σαρώνει, περιεργάζεται , και στοχεύει το επόμενο θύμα της .
Ο μεγάλος αιμοβόρος θηρευτής οριοθέτησε το ενδιαίτημα του και σκοπεύει να απολαύσει μόνος του το γεύμα . Δεν θα επιτρέψει σε κανέναν αλλόφυλο, διαφορετικό να πλησιάσει … είναι όλο δικό του.
Η εξύψωση και αποθέωση του ενικού , του ατομικού, του πεπερασμένου.
Ο μετασχηματισμός συντελέστηκε και ο μικρός κατασκηνωτής βροντάει στην πατημασιά του , βρυχάται αρχηγικά διεκδικώντας το δικό του μερίδιο στην άγρια σαβάνα της οργάνωσης.
Σήμερα…
Εκεί όπου θα συναντήσει άλλους όμοιους , το ίδιο μεταλλαγμένους και ψυχικά παραμορφωμένους , κοινωνικά αναστήματα θλιβερής ανεπάρκειας να ερίζουν μόνο και αποκλειστικά για την προσωπική τους ευημερία και την καταλήστευση του κοινού ταμείου με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, μέσα σε συνθήκες ασύδοτης και ανεξέλεγκτης εξουσίας .
Πολλοί από αυτούς αποκυήματα ιδεολογικού γενισταρισμού ξένου Διευθυντηρίου με πρώτο προσανατολισμό και προτεραιότητά τους τον στυγνό ατομοκεντρισμό και την προάσπιση συμφερόντων συντεχνιακά θωρακισμένων.
Με ‘ύποπτες’ αναθέσεις στην αξιοποίηση του περιβάλλοντα χώρου, συνεργάζεται με έρποντα μιάσματα που την κατακλύζουν προσβάλλοντας την αισθητική , την φυσιογνωμία , την ιστορία και τον ρόλο που έπαιξε η οργάνωση στην πόλη από τις αρχές σχεδόν του προηγούμενου αιώνα.
Τους πλαισιώνουν μάζες επαγγελματιών ,απογαυνωμένων σιωπηρών χειροκροτητών , συνένοχων , αγκιστρωμένων σε αμετακίνητες φυτεμένες και χρυσοπληρωμένες θέσεις, βέβαιοι , πακτωμένοι στην απαξιωτική βολή τους, βαθύς μύστες της ασύδοτης αργομισθίας, αλάνθαστοι .
Δεν γνωρίζουν οι μωροί ότι οι διευθυντές με ρεαλιστική εκτίμηση των προσωπικών τους ικανοτήτων και πίστη στους προσδιορισμένους εκ’ των προτέρων στόχους τους δεν δυσκολεύονται να ομολογήσουν λάθος και να αναλάβουν επώνυμα ευθύνη.
Γιατί ο ηγέτης που δεν φοβάται γεννάει εμπιστοσύνη , αίσθημα ασφάλειας στους εργαζόμενους και προσδίδει σθένος σε αυτόν .
Ο φόβος και η ομογενοποίηση ή η μετάθεση της ευθύνης περιγράφονται ως το
‘σύνδρομο της χελώνας’ - στρουθοκαμηλισμός και σημαδεύουν την απουσία πραγματικού ηγετικού χαρίσματος.
Το «ποίμνιο» συνυπεύθυνο και αυτό χαρακτηρίζεται από απουσία και της παραμικρής αντίδρασης με νεκρωμένα αντανακλαστικά και τέλμα αδιατάραχτο σαν αποτέλεσμα ψυχοπαθολογικής χαύνωσης.
Σήμερα η οργάνωση αναμηρυκάζει και πιθηκίζει με αναχρονιστική εμμονή και σύμπλεγμα τόσο την γλώσσα , το χιούμορ , τον τρόπο σκέψης όσο και τις ιδέες του σκοταδιστικού παρελθόντος της.
Το υλικό οικοδομείται με λεονταρισμούς και καυχησιολογία ενώ ταυτόχρονα το άυλο καταρρέει.
Μόνο ενεπομείνων πλεονέκτημα οι άνθρωποι της πόλης που στολίζουν και νοηματοδοτούν με την παρουσία τους τους χώρους της οργάνωσης αφού μία αδρανειακή ανερμήνευτη υστεροφημία των ‘πάλαι ποτέ’ ένδοξων ημερών της λειτουργεί ως φαίνεται ακόμα ελκυστικά.
Ο εθελοντισμός και η ισόρροπη ανάπτυξη του ατόμου ηχούν προσχηματικά αφού προτεραιότα δίδεται στις αισθητές εντυπώσεις με ακατάσχετη ρητορική μεγαλαυχία από μέλη επιτροπών που κινούνται σε νεφέλωμα πλήρους άγνοιας ως προς τον χώρο στον οποίο βρίσκονται και ενεργούν.
Γιατί ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ αγαπητοί μου είναι άθλημα , πορεία εργώδης και βασανιστική . Απαιτεί υπέρβαση του εαυτού και αίσθημα αυτοπροσφοράς έτσι ώστε να γίνει η σχέση γνήσια και αληθινή και στην συνέχεια αυτοσκοπός και αυταξία. Θα πρέπει ο εθελοντής να ανασχέσει τα ορμέμφυτα ενστικτώδη της ανθρώπινης φύσης του . Να γίνουν αντιληπτά τα συμβαίνοντα με τον νού και την ψυχή και όχι με τις αισθήσεις του.
Δεν έχω δει ακόμα μέσα στην οργάνωση πραγματικό εθελοντή , ανυστερόβουλο με εμφατική ανιδιοτέλεια και μεγαλοσύνη απλότητας .
Αντ΄ αυτού συναντώ στρατευμένους νέους ανθρώπους που με μπλοκαρισμένη κριτική σκέψη αδιαφορούν για τις εξόφθαλμές αντιφάσεις και τις ανορθόλογες παραδοξότητες που συμβαίνουν στο περιβάλλον τους. Αιθεροβατώντας εξαρτημένα σε πλαστές ιδεολογίες με ασυνείδητα ιδιοτελή συμφέροντα και φιλοσοφίες αντιπραγματισμού. Πρώιμες τερατογενέσεις, στελεχώνουν μελλοντικά το δυσκίνητο σύστημα λήψης αποφάσεων.
Το τοπίο εξελίχθηκε μέσα στο χρόνο σε άξεστο , υπανάπτυκτο και η λειτουργική και οργανωτική καχεξία ανήκεστη που μεταφράζεται σε τρομαχτικά ελλείμματα (οικονομικά και αξιών).
Δεν αποτολμήθηκε να αναζητηθεί το καινούργιο , το διαφορετικό , ο ευφάνταστος πειραματισμός και η δημιουργική πρωτοτυπία.
Ταυτόχρονα συνεχίζεται και ενθαρρύνεται η συνετή περιφρόνηση της πραγματικής κινητοποίησης και αξιοποίησης των ανθρωπίνων πόρων με ακρίβεια και συνέπεια μιλιταριστικής ομάδας.
Η γλώσσα έχει πάψει προ πολλού να θεωρείται στις τάξεις της οργάνωσης κώδικας συν – εννόησης.
Αχίλλειος πτέρνα της συνεχίζει να αποτελεί η αδυναμία για σωστή εκτίμηση της ανθρώπινης ποιότητας. Αυτή η ποιότητα του ανθρώπου – εργαζομένου που σήμερα μετριέται με μέτρα χυδαίας οικονομίστικης λογικής .
Προάγεται η προσωπολατρική πειθαρχία, η ειλωτία όσο και η υποταγή διαφημίζονται και πριμοδοτούνται αφού αποτελούν αξιολογικό κριτήριο.
Συνεπώς σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπως διαμορφώνεται η συμμετοχή καθ΄ενός στα όργανα και τις διαδικασίες της οργάνωσης καθίσταται επιζήμια και προβληματική στην προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού του ως ηθική οντότητα . Ευνουχίζοντας παράλληλα βάναυσα την στοιχειώδη νοημοσύνη κάθε κοινού νού.
Ίσως να ακούγεται πεσιμιστικό και μοιρολατρικό το ερώτημα αλλά ποια κανάλια έκφρασης μπορεί να έχει σήμερα η αγανάκτηση των ανισυχούντων πλην της φυγής ή της εκ’ του μακρόθεν αμέτοχης παρατήρησης?
Άρα στην συνάδελφο που πρίν από αρκετά χρόνια έγραψε στο ημερολόγιο – δώρο επι τη αποχωρήσει της την έκφραση: 'Είναι ωραία στην αδελφότητα’, θα διορθώσω λέγοντας …………
‘ Ήταν ωραία στην αδελφότητα’
Αύριο?????
Δυνατότητες ανάσχεσης της υφιστάμενης πορείας υπάρχουν….
Η ελπίδα θα παραμείνει σταθερή αν μέσα από την συντελεσμένη κατάρρευση του ιδεολογικού οικοδομήματος αναδυθεί η ανανεωμένη ανθρώπινη ποιότητα ικανή να κομίσει καινούργιο κώδικα σχέσεων, ιδεών, αρχών από όπου θα μπορούσε να ξεκινήσει μία καινούργια πορεία ανάκαμψης
Όμως η επανίδρυση μίας ηθικά διαλυμένης (από διαφθορά και αναξιοκρατία) οργάνωσης είναι στόχος συλλογικός και δυσκατόρθωτος αφού συναρτάται από παρουσία ηγετικού χαρίσματος που ως σήμερα παραμένει ζητούμενο.
Αλέξανδρος Φ. Προσπαθόπουλος
Θεσσαλονίκη 1/10/2007
ποιός ειν΄ αυτός που δεν λαχτάρησε να πιει ,
αυτή τη δίψα της κλεμμένης ευτυχίας
λίγο πολύ όλοι την έχουμε γευθεί”
Παράφραση στο λαϊκό άσμα της μεγάλης Ρίτας Σακελαρίου
Η μετάβαση….
Δεν λέω …..ήταν όμορφα……
Ωστόσο κάποια στιγμή το ανέμελο παιδικό χαμόγελο , το χαρούμενο τιτίβισμα μικρών εκκολαπτόμενων ελπίδων , τα λευκά στρογγυλά πρόσωπα αθωότητας , η ψευδαίσθηση πληρότητας και χαράς , η κατασκήνωση , η ασφάλεια ιδεών, το γλυκό ξημέρωμα της ύπαρξης , το ροζ συννεφάκι και ο εύελπις χρόνος ταξίδεψαν – ως φαίνεται – για άλλους ουρανούς , άλλες πατρίδες .
Το μικρό πλοίο ξεμάκρυνε από το μόλο για ρότα άγνωστη, αποπροσανατόλιστη , χαμένη στις αγκαλιές των ανέμων.
Η ευφραντική γαλήνια ισορροπία έδωσε τη θέση της στην παγερή ησυχία του δάσους όταν κάτι ανησυχητικό συμβαίνει .
Τα στρογγυλά , περίεργα μάτια , έγιναν μικρά , σχιστά , κόκκινα , καχύποπτα , πονηρά . Το στόμα σώπασε , έσφιξε, σκλήρυνε και από μέσα του άφησε να φανούν μερικοί κοφτεροί κυνόδοντες. Η παιχνιδιάρικη μυτούλα , τώρα υγρή , διασταλμένη , βαριανασαίνει περιμένοντας . Η ύπαρξη σαρκοβόρα όσο ποτέ σαρώνει, περιεργάζεται , και στοχεύει το επόμενο θύμα της .
Ο μεγάλος αιμοβόρος θηρευτής οριοθέτησε το ενδιαίτημα του και σκοπεύει να απολαύσει μόνος του το γεύμα . Δεν θα επιτρέψει σε κανέναν αλλόφυλο, διαφορετικό να πλησιάσει … είναι όλο δικό του.
Η εξύψωση και αποθέωση του ενικού , του ατομικού, του πεπερασμένου.
Ο μετασχηματισμός συντελέστηκε και ο μικρός κατασκηνωτής βροντάει στην πατημασιά του , βρυχάται αρχηγικά διεκδικώντας το δικό του μερίδιο στην άγρια σαβάνα της οργάνωσης.
Σήμερα…
Εκεί όπου θα συναντήσει άλλους όμοιους , το ίδιο μεταλλαγμένους και ψυχικά παραμορφωμένους , κοινωνικά αναστήματα θλιβερής ανεπάρκειας να ερίζουν μόνο και αποκλειστικά για την προσωπική τους ευημερία και την καταλήστευση του κοινού ταμείου με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, μέσα σε συνθήκες ασύδοτης και ανεξέλεγκτης εξουσίας .
Πολλοί από αυτούς αποκυήματα ιδεολογικού γενισταρισμού ξένου Διευθυντηρίου με πρώτο προσανατολισμό και προτεραιότητά τους τον στυγνό ατομοκεντρισμό και την προάσπιση συμφερόντων συντεχνιακά θωρακισμένων.
Με ‘ύποπτες’ αναθέσεις στην αξιοποίηση του περιβάλλοντα χώρου, συνεργάζεται με έρποντα μιάσματα που την κατακλύζουν προσβάλλοντας την αισθητική , την φυσιογνωμία , την ιστορία και τον ρόλο που έπαιξε η οργάνωση στην πόλη από τις αρχές σχεδόν του προηγούμενου αιώνα.
Τους πλαισιώνουν μάζες επαγγελματιών ,απογαυνωμένων σιωπηρών χειροκροτητών , συνένοχων , αγκιστρωμένων σε αμετακίνητες φυτεμένες και χρυσοπληρωμένες θέσεις, βέβαιοι , πακτωμένοι στην απαξιωτική βολή τους, βαθύς μύστες της ασύδοτης αργομισθίας, αλάνθαστοι .
Δεν γνωρίζουν οι μωροί ότι οι διευθυντές με ρεαλιστική εκτίμηση των προσωπικών τους ικανοτήτων και πίστη στους προσδιορισμένους εκ’ των προτέρων στόχους τους δεν δυσκολεύονται να ομολογήσουν λάθος και να αναλάβουν επώνυμα ευθύνη.
Γιατί ο ηγέτης που δεν φοβάται γεννάει εμπιστοσύνη , αίσθημα ασφάλειας στους εργαζόμενους και προσδίδει σθένος σε αυτόν .
Ο φόβος και η ομογενοποίηση ή η μετάθεση της ευθύνης περιγράφονται ως το
‘σύνδρομο της χελώνας’ - στρουθοκαμηλισμός και σημαδεύουν την απουσία πραγματικού ηγετικού χαρίσματος.
Το «ποίμνιο» συνυπεύθυνο και αυτό χαρακτηρίζεται από απουσία και της παραμικρής αντίδρασης με νεκρωμένα αντανακλαστικά και τέλμα αδιατάραχτο σαν αποτέλεσμα ψυχοπαθολογικής χαύνωσης.
Σήμερα η οργάνωση αναμηρυκάζει και πιθηκίζει με αναχρονιστική εμμονή και σύμπλεγμα τόσο την γλώσσα , το χιούμορ , τον τρόπο σκέψης όσο και τις ιδέες του σκοταδιστικού παρελθόντος της.
Το υλικό οικοδομείται με λεονταρισμούς και καυχησιολογία ενώ ταυτόχρονα το άυλο καταρρέει.
Μόνο ενεπομείνων πλεονέκτημα οι άνθρωποι της πόλης που στολίζουν και νοηματοδοτούν με την παρουσία τους τους χώρους της οργάνωσης αφού μία αδρανειακή ανερμήνευτη υστεροφημία των ‘πάλαι ποτέ’ ένδοξων ημερών της λειτουργεί ως φαίνεται ακόμα ελκυστικά.
Ο εθελοντισμός και η ισόρροπη ανάπτυξη του ατόμου ηχούν προσχηματικά αφού προτεραιότα δίδεται στις αισθητές εντυπώσεις με ακατάσχετη ρητορική μεγαλαυχία από μέλη επιτροπών που κινούνται σε νεφέλωμα πλήρους άγνοιας ως προς τον χώρο στον οποίο βρίσκονται και ενεργούν.
Γιατί ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ αγαπητοί μου είναι άθλημα , πορεία εργώδης και βασανιστική . Απαιτεί υπέρβαση του εαυτού και αίσθημα αυτοπροσφοράς έτσι ώστε να γίνει η σχέση γνήσια και αληθινή και στην συνέχεια αυτοσκοπός και αυταξία. Θα πρέπει ο εθελοντής να ανασχέσει τα ορμέμφυτα ενστικτώδη της ανθρώπινης φύσης του . Να γίνουν αντιληπτά τα συμβαίνοντα με τον νού και την ψυχή και όχι με τις αισθήσεις του.
Δεν έχω δει ακόμα μέσα στην οργάνωση πραγματικό εθελοντή , ανυστερόβουλο με εμφατική ανιδιοτέλεια και μεγαλοσύνη απλότητας .
Αντ΄ αυτού συναντώ στρατευμένους νέους ανθρώπους που με μπλοκαρισμένη κριτική σκέψη αδιαφορούν για τις εξόφθαλμές αντιφάσεις και τις ανορθόλογες παραδοξότητες που συμβαίνουν στο περιβάλλον τους. Αιθεροβατώντας εξαρτημένα σε πλαστές ιδεολογίες με ασυνείδητα ιδιοτελή συμφέροντα και φιλοσοφίες αντιπραγματισμού. Πρώιμες τερατογενέσεις, στελεχώνουν μελλοντικά το δυσκίνητο σύστημα λήψης αποφάσεων.
Το τοπίο εξελίχθηκε μέσα στο χρόνο σε άξεστο , υπανάπτυκτο και η λειτουργική και οργανωτική καχεξία ανήκεστη που μεταφράζεται σε τρομαχτικά ελλείμματα (οικονομικά και αξιών).
Δεν αποτολμήθηκε να αναζητηθεί το καινούργιο , το διαφορετικό , ο ευφάνταστος πειραματισμός και η δημιουργική πρωτοτυπία.
Ταυτόχρονα συνεχίζεται και ενθαρρύνεται η συνετή περιφρόνηση της πραγματικής κινητοποίησης και αξιοποίησης των ανθρωπίνων πόρων με ακρίβεια και συνέπεια μιλιταριστικής ομάδας.
Η γλώσσα έχει πάψει προ πολλού να θεωρείται στις τάξεις της οργάνωσης κώδικας συν – εννόησης.
Αχίλλειος πτέρνα της συνεχίζει να αποτελεί η αδυναμία για σωστή εκτίμηση της ανθρώπινης ποιότητας. Αυτή η ποιότητα του ανθρώπου – εργαζομένου που σήμερα μετριέται με μέτρα χυδαίας οικονομίστικης λογικής .
Προάγεται η προσωπολατρική πειθαρχία, η ειλωτία όσο και η υποταγή διαφημίζονται και πριμοδοτούνται αφού αποτελούν αξιολογικό κριτήριο.
Συνεπώς σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπως διαμορφώνεται η συμμετοχή καθ΄ενός στα όργανα και τις διαδικασίες της οργάνωσης καθίσταται επιζήμια και προβληματική στην προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού του ως ηθική οντότητα . Ευνουχίζοντας παράλληλα βάναυσα την στοιχειώδη νοημοσύνη κάθε κοινού νού.
Ίσως να ακούγεται πεσιμιστικό και μοιρολατρικό το ερώτημα αλλά ποια κανάλια έκφρασης μπορεί να έχει σήμερα η αγανάκτηση των ανισυχούντων πλην της φυγής ή της εκ’ του μακρόθεν αμέτοχης παρατήρησης?
Άρα στην συνάδελφο που πρίν από αρκετά χρόνια έγραψε στο ημερολόγιο – δώρο επι τη αποχωρήσει της την έκφραση: 'Είναι ωραία στην αδελφότητα’, θα διορθώσω λέγοντας …………
‘ Ήταν ωραία στην αδελφότητα’
Αύριο?????
Δυνατότητες ανάσχεσης της υφιστάμενης πορείας υπάρχουν….
Η ελπίδα θα παραμείνει σταθερή αν μέσα από την συντελεσμένη κατάρρευση του ιδεολογικού οικοδομήματος αναδυθεί η ανανεωμένη ανθρώπινη ποιότητα ικανή να κομίσει καινούργιο κώδικα σχέσεων, ιδεών, αρχών από όπου θα μπορούσε να ξεκινήσει μία καινούργια πορεία ανάκαμψης
Όμως η επανίδρυση μίας ηθικά διαλυμένης (από διαφθορά και αναξιοκρατία) οργάνωσης είναι στόχος συλλογικός και δυσκατόρθωτος αφού συναρτάται από παρουσία ηγετικού χαρίσματος που ως σήμερα παραμένει ζητούμενο.
Αλέξανδρος Φ. Προσπαθόπουλος
Θεσσαλονίκη 1/10/2007
Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007
Η ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!!!!
Πριν από μερικούς μήνες μία ελληνική και μία ιαπωνική εταιρεία είχαν συμφωνήσει να συνδιοργανώσουν κωπηλατικό αγώνα με πανηγυρικό χαρακτήρα στη λίμνη των Ιωαννίνων . Αμέσως άρχισε μία σκληρή και επίπονή προετοιμασία , μακριά απο τα φώτα της δημοσιότητας , αλλά με τα πιο σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας και της αθλητιατρικής. Η νίκη ήταν υπόθεση γοήτρου και επιβεβαίωσης. Όταν ήρθε η μεγάλη μέρα και οι δύο ομάδες κατέβήκαν στον αγωνιστικό χώρο άριστα προετοιμασμένες και αποφασισμένες ν διεκδικήσουν την νίκη . Τα προγνωστικά ήταν αμφίρροπα και η ατμόσφαίρα στις εξέδρες ιδιαίτερα φορτισμένη.
Ωστόσο , η ιαπωνική λέμβος κέρδισε τον αγώνα με διαφορά ενός χιλιομέτρου από την ελληνική οκτάκωπο. Το γεγονός επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία της ελληνικής ομάδας. Όμως οι υπεύθυνοι δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Το ανώτερο μάνατζμεντ διακήρυξε την αποφασιστικότητά του να εντοπίσει και να εξαλείψει τα αίτια του απίστευτου διασυρμού. Συστάθηκε αμέσως ειδική ομάδα εργασίας να διερευνήσει όλες τις παραμέτρους του προβλήματος και να προτείνει συγκεκριμένες και άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις. Μετά από πολύμηνες διαβουλεύσεις το οδυνηρό συμπέρασμα ήταν ότι στην ιαπωνική λέμβο επτά αθλητές κωπηλατούσαν και μόνο ο όγδοος καθοδηγούσε τους υπόλοιπους, ενώ στην αντίστοιχη ελληνική οι επτά είχαν αναλάβει τον ρόλο του πηδαλιούχου και μόνο ο όγδοος κωπηλατούσε…
Χωρίς να χάσει καιρό το ανώτερο μάνατζμεντ απευθύνθηκε σε εταιρεία συμβούλών, η οποία και ανέλαβε να συντάξει υπόμνημα για την σημερινή δομή και μελλοντική αναδιοργάνωση της ομάδας από μηδενική βάση. Μετά από διαβουλεύσεις έξι μηνών και επένδυση πολλών εκατομμυρίων, οι σύμβουλοι απέδειξαν με συγκεκριμένα στοιχεία , που δεν επιδέχονταν διάψευση , ότι είναι υπεράριθμοι εκείνοι που καθοδηγούν και ελάχιστοι – άρα και ανεπαρκείς – εκείνοι που κωπηλατούν.
Για να αποφευχθεί νέος διασυρμός απέναντι στους Ιάπωνες, η δομή και λειτουργία της ομάδας άλλαξε εκ’ βάθρων. Τώρα πια στην ελληνική λέμβο συμμετείχαν τέσσερις πηδαλιούχοι , ένας διευθύνων πηδαλιούχος , ένας πηδαλιούχος επί τιμή, ένας επιβλέπων γενικών καθηκόντων και ένας κωπηλάτης. Ακόμα, θεσπίστηκε ειδικό σύστημα αξιολόγησης με βάση τα διεθνή πρότυπα και μεσοπρόθεσμο στόχο να διευρύνεται ο τομέας ευθύνης του πηδαλιούχου, ώστε να παρέχονται πρόσθετα κίνητρα για την άμεση δραστηριοποίησή του. Επιπλέον, δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην ψυχολογική προετοιμασία, σύμφωνα με τις επιταγές του σύγχρονου μάνατζμεντ και επιρροές από την φιλοσοφία και κοσμοθεωρία την άπω Ανατολής, όπως αυτή αντανακλάται στην φράση – κλειδί:
«Επικεντρώσου στα ουσιώδη»!
Στην επόμενη συνάντηση η ιαπωνική οκτάκωπος κέρδισε τον αγώνα με διαφορά δύο χιλιομέτρων.
Αυτή την φορά το μάνατζμεντ δεν δίστασε να λάβει αποφασιστικά μέτρα. Ο κωπηλάτης απολύθηκε αμέσως λόγω ανεπάρκειας. Οι πηδαλιούχοι αποχώρησαν με τιμές για την προσφορά τους. Η οκτάκωπος πουλήθηκε σε τιμή ευκαιρίας. Οι προσυμφωνημένες επενδύσεις για την κατασκευή υπερσύγχρονης κωπηλατικής λέμβου , αλλά και για την πρόσληψη ταλαντούχων κωπηλατών, πάγωσαν μέχρι νεωτέρας , Τα χρήματα που εξοικομοιμήθηκαν μοιράστηκαν δίκαια ανάμεσα στα στελέχη του ανώτερου μάνατζμεντ, ενώ η εταιρεία συμβούλων έλαβε την διαβεβαίωση για συνέχιση της εποικοδομητικής συνεργασίας προς αμοιβαίο όφελος και των δύο πλευρών.
ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!!!!
Πριν από μερικούς μήνες μία ελληνική και μία ιαπωνική εταιρεία είχαν συμφωνήσει να συνδιοργανώσουν κωπηλατικό αγώνα με πανηγυρικό χαρακτήρα στη λίμνη των Ιωαννίνων . Αμέσως άρχισε μία σκληρή και επίπονή προετοιμασία , μακριά απο τα φώτα της δημοσιότητας , αλλά με τα πιο σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας και της αθλητιατρικής. Η νίκη ήταν υπόθεση γοήτρου και επιβεβαίωσης. Όταν ήρθε η μεγάλη μέρα και οι δύο ομάδες κατέβήκαν στον αγωνιστικό χώρο άριστα προετοιμασμένες και αποφασισμένες ν διεκδικήσουν την νίκη . Τα προγνωστικά ήταν αμφίρροπα και η ατμόσφαίρα στις εξέδρες ιδιαίτερα φορτισμένη.
Ωστόσο , η ιαπωνική λέμβος κέρδισε τον αγώνα με διαφορά ενός χιλιομέτρου από την ελληνική οκτάκωπο. Το γεγονός επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία της ελληνικής ομάδας. Όμως οι υπεύθυνοι δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Το ανώτερο μάνατζμεντ διακήρυξε την αποφασιστικότητά του να εντοπίσει και να εξαλείψει τα αίτια του απίστευτου διασυρμού. Συστάθηκε αμέσως ειδική ομάδα εργασίας να διερευνήσει όλες τις παραμέτρους του προβλήματος και να προτείνει συγκεκριμένες και άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις. Μετά από πολύμηνες διαβουλεύσεις το οδυνηρό συμπέρασμα ήταν ότι στην ιαπωνική λέμβο επτά αθλητές κωπηλατούσαν και μόνο ο όγδοος καθοδηγούσε τους υπόλοιπους, ενώ στην αντίστοιχη ελληνική οι επτά είχαν αναλάβει τον ρόλο του πηδαλιούχου και μόνο ο όγδοος κωπηλατούσε…
Χωρίς να χάσει καιρό το ανώτερο μάνατζμεντ απευθύνθηκε σε εταιρεία συμβούλών, η οποία και ανέλαβε να συντάξει υπόμνημα για την σημερινή δομή και μελλοντική αναδιοργάνωση της ομάδας από μηδενική βάση. Μετά από διαβουλεύσεις έξι μηνών και επένδυση πολλών εκατομμυρίων, οι σύμβουλοι απέδειξαν με συγκεκριμένα στοιχεία , που δεν επιδέχονταν διάψευση , ότι είναι υπεράριθμοι εκείνοι που καθοδηγούν και ελάχιστοι – άρα και ανεπαρκείς – εκείνοι που κωπηλατούν.
Για να αποφευχθεί νέος διασυρμός απέναντι στους Ιάπωνες, η δομή και λειτουργία της ομάδας άλλαξε εκ’ βάθρων. Τώρα πια στην ελληνική λέμβο συμμετείχαν τέσσερις πηδαλιούχοι , ένας διευθύνων πηδαλιούχος , ένας πηδαλιούχος επί τιμή, ένας επιβλέπων γενικών καθηκόντων και ένας κωπηλάτης. Ακόμα, θεσπίστηκε ειδικό σύστημα αξιολόγησης με βάση τα διεθνή πρότυπα και μεσοπρόθεσμο στόχο να διευρύνεται ο τομέας ευθύνης του πηδαλιούχου, ώστε να παρέχονται πρόσθετα κίνητρα για την άμεση δραστηριοποίησή του. Επιπλέον, δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην ψυχολογική προετοιμασία, σύμφωνα με τις επιταγές του σύγχρονου μάνατζμεντ και επιρροές από την φιλοσοφία και κοσμοθεωρία την άπω Ανατολής, όπως αυτή αντανακλάται στην φράση – κλειδί:
«Επικεντρώσου στα ουσιώδη»!
Στην επόμενη συνάντηση η ιαπωνική οκτάκωπος κέρδισε τον αγώνα με διαφορά δύο χιλιομέτρων.
Αυτή την φορά το μάνατζμεντ δεν δίστασε να λάβει αποφασιστικά μέτρα. Ο κωπηλάτης απολύθηκε αμέσως λόγω ανεπάρκειας. Οι πηδαλιούχοι αποχώρησαν με τιμές για την προσφορά τους. Η οκτάκωπος πουλήθηκε σε τιμή ευκαιρίας. Οι προσυμφωνημένες επενδύσεις για την κατασκευή υπερσύγχρονης κωπηλατικής λέμβου , αλλά και για την πρόσληψη ταλαντούχων κωπηλατών, πάγωσαν μέχρι νεωτέρας , Τα χρήματα που εξοικομοιμήθηκαν μοιράστηκαν δίκαια ανάμεσα στα στελέχη του ανώτερου μάνατζμεντ, ενώ η εταιρεία συμβούλων έλαβε την διαβεβαίωση για συνέχιση της εποικοδομητικής συνεργασίας προς αμοιβαίο όφελος και των δύο πλευρών.
ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ
Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007
ΠΕΡΙ ΗΓΕΣΙΑΣ
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...
Ίσως τελικά να αποτελεί εγγενή ευεργεσία.
Μπορεί πάλι να είναι επίκτητη κατάχτηση.
Ότι κι΄ αν είναι η διαχείριση ανθρωπίνων πόρων, η χειραγώγησή τους , η έμπνευση και η κατεύθυνση τους αποτελεί αποστολή ευαίσθητη, απαιτητική , καίρια , σοβαρή όσο και επικύνδινη που ως αρτηριακή εξάρτηση τροφοδοτεί ζωοδοτικά σχηματισμούς κοινωνικούς , στρατιωτικούς ή επιχειρηματικούς. Ο ρόλος αναλαμβάνεται συχνότατα από χαρακτήρες συνήθως ανεπαρκείς και σπιθαμιαίους με ροπή στη φαυλότητα , την λεκτική αναπηρία , την αισθητική υποβάθμιση.
Είτε πρόκειται για αυτοκράτορα , διοικητή, διευθυντή , προϊστάμενο ή όπως αλλιώς η αυταρέσκεια προστάζει, η απαίτηση για έμπνευση , ανάδειξη και κινητοποίηση είναι η ίδια Το κάλεσμά του δεν θα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη επιταγή, στερεότυπη υποχρέωση ή διεκπερεοτικό έναυσμα, αλλά αντίθετα κατεύθυνση οραματισμού και ποιοτικής διαφοροποίησης με θεμελιακή αφετηρία τον εκπορευόμενο σεβασμό που ακτινοβολεί η ύπαρξη από την φύση και την θέση της.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...
Αρχικά η ελληνική γλώσσα διαθέτοντας πολιτισμικό πλούτο και βάθος ( τουλάχιστον 3εκ. λήμματα) καθιστά τον καλό χρήστη της δυνάμει φιλόσοφο αλλά και πρόσωπο δηνιτικά ασκητικό , αφού ο κανόνας σκιαγραφεί πλαίσιο φτωχό και επικοινωνιακά παραπληγικό.
Όταν το στοιχείο λοιπόν της αποτελεσματικής και ενεργούς διαλεκτικής απουσιάζει, το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα προσεγγίζει εμφατικά την ουτοπία.
Το μήνυμα όχι μόνο δεν λαμβάνεται αλλά ούτε καν αποστέλλεται. Πόσο μάλλον όταν αναζητήσουμε σε αυτήν την διαδικασία και συναισθηματικό περιεχόμενο.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...
Συνέχεια στην συστασιακή ολοκλήρωση του ηγέτη αποτελεί ο βαθμός συγκρότησης ψυχικής και πνευματικής.
Η απόδοση σεβασμού και δικαιοσύνης προϋποθέτει αναδραστικό σύστημα αυτοαξιολόηγησης σχεδόν αλάνθαστο. Προϊόν εργώδους , μακροχρόνιας και οδυνηρής διαδικασίας.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...
Η ισσόροπη ανάπτυξη όσο και αν αρθρώνεται ώς διαφιμηστική λεζάντα και κραυγή ηθικοπλασίας στο στόμα της πρωσοποποιημένης περιφερόμενης ασημαντότητας , αποτελεί ζητούμενο , στοιχείο αυταπάτης και φενακικής λογικής στην απόδοσή και υλοποίησηή της.
Πώς αλήθεια να επιβάλεις έναν άϋλο σχηματισμό αν δεν το έχεις ήδη οικοδομήσει μέσα σου , αν η πληρότητά σου υπολείπεται της στοιχειώδους και αν η ηθική σου κοινοβατεί αποπροσανατόλιστη?
Ελκυστική και απολαυστική η εξουσία , η επιρροή , η δύναμη αφροδισιακή και κοινωνικά αποδεκτή λατρεύεται ευλαβικά και γίνεται αντικείμενο νοσηρής διεκδίκησης από το «μεγάλη αγέλη».
Οι ηθικές χωρητικότητες όμως υπολείπονται σε διάσταση, επάρκεια, ‘ειδικό βάρος’ και βεληνεκές δημιουργώντας περιβάλλον τριτοκοσμικό , αλγεινό , αδιάφανο , πλαστό διανθισμένο με δυνατή ‘εσάνς’ αμοραλισμού.
¨Όταν μάλιστα σε αυτό πρωταγωνιστές είναι υπήκοοι , υφιστάμενοι , λογοδότες και κάθε είδους υποτελείς , τα παράγωγα στοιχειωθετούνται από ανάδειξη κατώτερων συναισθημάτων και ποιοτικών υποπολλαπλασίων.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...
...χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία ,
εγώ κρατάω την ουσία κι΄ ονειρεύομαι......
Θεσσαλονίκη 22/9/2007
Ίσως τελικά να αποτελεί εγγενή ευεργεσία.
Μπορεί πάλι να είναι επίκτητη κατάχτηση.
Ότι κι΄ αν είναι η διαχείριση ανθρωπίνων πόρων, η χειραγώγησή τους , η έμπνευση και η κατεύθυνση τους αποτελεί αποστολή ευαίσθητη, απαιτητική , καίρια , σοβαρή όσο και επικύνδινη που ως αρτηριακή εξάρτηση τροφοδοτεί ζωοδοτικά σχηματισμούς κοινωνικούς , στρατιωτικούς ή επιχειρηματικούς. Ο ρόλος αναλαμβάνεται συχνότατα από χαρακτήρες συνήθως ανεπαρκείς και σπιθαμιαίους με ροπή στη φαυλότητα , την λεκτική αναπηρία , την αισθητική υποβάθμιση.
Είτε πρόκειται για αυτοκράτορα , διοικητή, διευθυντή , προϊστάμενο ή όπως αλλιώς η αυταρέσκεια προστάζει, η απαίτηση για έμπνευση , ανάδειξη και κινητοποίηση είναι η ίδια Το κάλεσμά του δεν θα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη επιταγή, στερεότυπη υποχρέωση ή διεκπερεοτικό έναυσμα, αλλά αντίθετα κατεύθυνση οραματισμού και ποιοτικής διαφοροποίησης με θεμελιακή αφετηρία τον εκπορευόμενο σεβασμό που ακτινοβολεί η ύπαρξη από την φύση και την θέση της.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...
Αρχικά η ελληνική γλώσσα διαθέτοντας πολιτισμικό πλούτο και βάθος ( τουλάχιστον 3εκ. λήμματα) καθιστά τον καλό χρήστη της δυνάμει φιλόσοφο αλλά και πρόσωπο δηνιτικά ασκητικό , αφού ο κανόνας σκιαγραφεί πλαίσιο φτωχό και επικοινωνιακά παραπληγικό.
Όταν το στοιχείο λοιπόν της αποτελεσματικής και ενεργούς διαλεκτικής απουσιάζει, το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα προσεγγίζει εμφατικά την ουτοπία.
Το μήνυμα όχι μόνο δεν λαμβάνεται αλλά ούτε καν αποστέλλεται. Πόσο μάλλον όταν αναζητήσουμε σε αυτήν την διαδικασία και συναισθηματικό περιεχόμενο.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...
Συνέχεια στην συστασιακή ολοκλήρωση του ηγέτη αποτελεί ο βαθμός συγκρότησης ψυχικής και πνευματικής.
Η απόδοση σεβασμού και δικαιοσύνης προϋποθέτει αναδραστικό σύστημα αυτοαξιολόηγησης σχεδόν αλάνθαστο. Προϊόν εργώδους , μακροχρόνιας και οδυνηρής διαδικασίας.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...
Η ισσόροπη ανάπτυξη όσο και αν αρθρώνεται ώς διαφιμηστική λεζάντα και κραυγή ηθικοπλασίας στο στόμα της πρωσοποποιημένης περιφερόμενης ασημαντότητας , αποτελεί ζητούμενο , στοιχείο αυταπάτης και φενακικής λογικής στην απόδοσή και υλοποίησηή της.
Πώς αλήθεια να επιβάλεις έναν άϋλο σχηματισμό αν δεν το έχεις ήδη οικοδομήσει μέσα σου , αν η πληρότητά σου υπολείπεται της στοιχειώδους και αν η ηθική σου κοινοβατεί αποπροσανατόλιστη?
Ελκυστική και απολαυστική η εξουσία , η επιρροή , η δύναμη αφροδισιακή και κοινωνικά αποδεκτή λατρεύεται ευλαβικά και γίνεται αντικείμενο νοσηρής διεκδίκησης από το «μεγάλη αγέλη».
Οι ηθικές χωρητικότητες όμως υπολείπονται σε διάσταση, επάρκεια, ‘ειδικό βάρος’ και βεληνεκές δημιουργώντας περιβάλλον τριτοκοσμικό , αλγεινό , αδιάφανο , πλαστό διανθισμένο με δυνατή ‘εσάνς’ αμοραλισμού.
¨Όταν μάλιστα σε αυτό πρωταγωνιστές είναι υπήκοοι , υφιστάμενοι , λογοδότες και κάθε είδους υποτελείς , τα παράγωγα στοιχειωθετούνται από ανάδειξη κατώτερων συναισθημάτων και ποιοτικών υποπολλαπλασίων.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...
...χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία ,
εγώ κρατάω την ουσία κι΄ ονειρεύομαι......
Θεσσαλονίκη 22/9/2007
Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007
ΤΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ?
ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ
.....Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος , τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος , να μπαλωθώ,
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ' αυτόν.
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ [1930]
.....Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος , τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος , να μπαλωθώ,
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ' αυτόν.
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ [1930]
Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2007
ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΛΛΩΝ
ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ
Κι αν δεν μπορεις να καμεις την ζωή σου οπως την θελεις,
τουτο προσπαθησε τουλαχιστον
οσο μπορεις: μην την εξευτελιζεις
μες την πολλή συναφεια του κοσμου,
μες τις πολλες κινήσεις και ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ [1913]
Κι αν δεν μπορεις να καμεις την ζωή σου οπως την θελεις,
τουτο προσπαθησε τουλαχιστον
οσο μπορεις: μην την εξευτελιζεις
μες την πολλή συναφεια του κοσμου,
μες τις πολλες κινήσεις και ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ [1913]
Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2007
ΝΥΜΦΑΙΟ (ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ)
'' .....ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ ΕΛΙΩΝΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΤΖΕΑΝΑ , ΣΤΟ ΛΑΚΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΟΥΝΑΡΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΑΚΟΜΗ ΣΤΟΙΒΑΓΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΧΑΡΑΔΡΕΣ.
Ο ΖΕΣΤΟΣ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟΣ ΜΥΡΩΔΑΤΟΣ ΑΕΡΑΣ ΦΟΥΣΚΩΝΕ ΤΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΙΑ ΤΩΝ ΔΕΝΔΡΩΝ, ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΕ ΑΛΜΑΤΑ, ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΚΑΙ ΟΙ ΟΞΥΕΣ, ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ ΣΤΙΣ ΓΥΡΩ ΠΛΑΓΙΕΣ ,ΕΣΚΑΖΑΝ ΔΕΙΛΑ - ΔΕΙΛΑ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΡΑΚΙΑ, ΠΟΥ ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΜΕ ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΕΝΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ, Σ΄ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΤΑΜΠΛΩ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ.
ΣΕ ΛΙΓΟ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΕΣΤΟ ΑΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ ΠΟΥ ΦΥΣΟΥΣΕ ΠΙΑ ΣΤΗΝ ΓΥΡΩ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΒΟΥΝΑ, ΘΑ ΠΛΥΜΜΥΡΙΖΕ ΑΠΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΑΙ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ ΚΙΤΡΙΝΑ, ΚΟΚΚΙΝΑ, ΜΩΒ, ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΛΕΚΑΝ ΑΘΟΡΥΒΑ ΣΕ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΧΑΛΙ ΤΑ ΛΙΝΑΡΙΑ, ΤΟ ΚΟΥΡΙ, ΤΗΝ ΚΟΣΤΑ, ΤΗΝ ΤΖΕΑΝΑ, ΤΑ ΛΕΙΒΑΔΙΑ ΜΑΣ.
Ο ΚΟΥΚΟΣ ΘΑ ΛΑΛΟΥΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΥΚΟΛΑΛΟ ΑΗΔΟΝΙ ΘΑ ΣΚΟΡΠΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟΥΣ ΝΥΧΤΙΑΤΙΚΟΥΣ ΜΕΛΩΔΙΚΟΥΣ ΛΑΡΥΓΓΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ....''
Ο ΝΕΒΕΣΚΙΩΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΚΟΥΜΠΑ ΤΑ ΜΥΧΙΑ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗ ΓΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ.
ΑΚΡΙΒΩΣ Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΜΕΝΗ ΑΥΤΗ Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ , ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ , ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ , ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΚΟΥΡΤΙΝΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΡΑΒΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ .
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΧΩΜΑ, Η ΨΥΧΗ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΑ. ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΟ 'ΕΙΝΑΙ' ΤΟΥ, ΓΑΛΥΝΕΥΕΙ, ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΄ΑΥΤΟΝ΄ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΔΕ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ , ΤΟ ΜΥΡΙΣΕ , ΤΟ ΑΓΓΙΞΕ,ΤΟ ΑΙΣΤΑΝΘΗΚΕ .
ΣΤΟ ΘΕΟΔΩΡΙ ΟΠΩΣ ΙΣΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ Η (ΝΕΒΕΣΚΑ Η΄ΝΥΜΦΑΙΟ) ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ , ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ , ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΕΙ ΤΟ ΤΟΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ.
Ο ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΕΔΩ ΠΑΝΩ ΘΑ ΜΥΡΙΣΕΙ ΘΥΜΑΡΙ, ΡΥΓΑΝΗ, ΔΥΟΣΜΟ, ΓΛΥΚΑΝΙΣΟ ΧΑΜΟΜΗΛΙ, ΦΛΑΜΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΛΥΖΟΥΝ ΤΗΝ ΜΥΤΗ ΤΟΥ ΜΟΛΥΒΙΟΥ ΜΟΥ , ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΟΤΙ ΘΑ ΜΕΤΑΔΟΘΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ Η΄ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΣΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑΝ, ΤΗΝ ΒΙΩΣΑΝ, ΤΗΝ ΕΓΡΑΨΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΝ.
ΤΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ (ΟΣΑ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΟΣΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΓΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟ)
2/8/1997 ΝΥΜΦΑΙΟ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
Ο ΖΕΣΤΟΣ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟΣ ΜΥΡΩΔΑΤΟΣ ΑΕΡΑΣ ΦΟΥΣΚΩΝΕ ΤΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΙΑ ΤΩΝ ΔΕΝΔΡΩΝ, ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΕ ΑΛΜΑΤΑ, ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΚΑΙ ΟΙ ΟΞΥΕΣ, ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ ΣΤΙΣ ΓΥΡΩ ΠΛΑΓΙΕΣ ,ΕΣΚΑΖΑΝ ΔΕΙΛΑ - ΔΕΙΛΑ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΡΑΚΙΑ, ΠΟΥ ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΜΕ ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΕΝΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ, Σ΄ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΤΑΜΠΛΩ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ.
ΣΕ ΛΙΓΟ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΕΣΤΟ ΑΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ ΠΟΥ ΦΥΣΟΥΣΕ ΠΙΑ ΣΤΗΝ ΓΥΡΩ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΒΟΥΝΑ, ΘΑ ΠΛΥΜΜΥΡΙΖΕ ΑΠΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΑΙ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ ΚΙΤΡΙΝΑ, ΚΟΚΚΙΝΑ, ΜΩΒ, ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΛΕΚΑΝ ΑΘΟΡΥΒΑ ΣΕ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΧΑΛΙ ΤΑ ΛΙΝΑΡΙΑ, ΤΟ ΚΟΥΡΙ, ΤΗΝ ΚΟΣΤΑ, ΤΗΝ ΤΖΕΑΝΑ, ΤΑ ΛΕΙΒΑΔΙΑ ΜΑΣ.
Ο ΚΟΥΚΟΣ ΘΑ ΛΑΛΟΥΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΥΚΟΛΑΛΟ ΑΗΔΟΝΙ ΘΑ ΣΚΟΡΠΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟΥΣ ΝΥΧΤΙΑΤΙΚΟΥΣ ΜΕΛΩΔΙΚΟΥΣ ΛΑΡΥΓΓΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ....''
Ο ΝΕΒΕΣΚΙΩΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΚΟΥΜΠΑ ΤΑ ΜΥΧΙΑ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗ ΓΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ.
ΑΚΡΙΒΩΣ Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΜΕΝΗ ΑΥΤΗ Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ , ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ , ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ , ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΚΟΥΡΤΙΝΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΡΑΒΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ .
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΧΩΜΑ, Η ΨΥΧΗ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΑ. ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΟ 'ΕΙΝΑΙ' ΤΟΥ, ΓΑΛΥΝΕΥΕΙ, ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΄ΑΥΤΟΝ΄ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΔΕ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ , ΤΟ ΜΥΡΙΣΕ , ΤΟ ΑΓΓΙΞΕ,ΤΟ ΑΙΣΤΑΝΘΗΚΕ .
ΣΤΟ ΘΕΟΔΩΡΙ ΟΠΩΣ ΙΣΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ Η (ΝΕΒΕΣΚΑ Η΄ΝΥΜΦΑΙΟ) ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ , ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ , ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΕΙ ΤΟ ΤΟΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ.
Ο ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΕΔΩ ΠΑΝΩ ΘΑ ΜΥΡΙΣΕΙ ΘΥΜΑΡΙ, ΡΥΓΑΝΗ, ΔΥΟΣΜΟ, ΓΛΥΚΑΝΙΣΟ ΧΑΜΟΜΗΛΙ, ΦΛΑΜΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΛΥΖΟΥΝ ΤΗΝ ΜΥΤΗ ΤΟΥ ΜΟΛΥΒΙΟΥ ΜΟΥ , ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΟΤΙ ΘΑ ΜΕΤΑΔΟΘΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ Η΄ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΣΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑΝ, ΤΗΝ ΒΙΩΣΑΝ, ΤΗΝ ΕΓΡΑΨΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΝ.
ΤΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ (ΟΣΑ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΟΣΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΓΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟ)
2/8/1997 ΝΥΜΦΑΙΟ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007
Παιδεία" δεν θα πει ακριβώς, διάβασμα , μελέτη, κατοχή γνώσεων και δεξιοτήτων. Παιδεία σημαίνει ποιοτικό μετασχηματισμό συνειδήσεων. Γι' αυτό η παιδεία είναι κάτι ευρύτερο απο την εκπαίδευση. Η Εκπαίδευση καθιστά ικανό τον εκπαιδευόμενο να ανιμετωπίσει τις βιοτικές του ανάγκες. Δεν μπορεί όμως να σταματήσει εδώ. Πρέπει να προχωρήσει προς την παιδεία του ανθρώπου. Η εκπαίδευση διδάσκει τον άνθρωπο τις επιμέρους αντικειμενικές 'αλήθειες' των επιστημών. Οι οποίες υπάρχουν και χωρίς αυτόν. Η Παιδεία αποκαλύπτει στον άνθρωπο την ' Αλήθεια΄ του. Η οποία δεν υπάρχει χωρίς τον άνθρωπο και συνίσταται σε ένα ποιοτικό ευγενισμό της ζωής του - στην εγκαθίδρυση ενός συστήματος αξιών που προικίζουν με ένα βαθύ νόημα τη ζωή του, τη μοίρα του και την παρουσία του στον κόσμο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
