Che fece .... il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
[1901]
Καβάφης Κ. Π.
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ (1999) 'Απαντα ποιητικά.Αθήνα 1999,Εκδόσεις ύψιλον/βιβλία, σελ.27
Είναι ορισμένα πράγματα σε αυτή τη ζωή που δέν διακυβέυονται, δέν αμφισβητούνται, δεν μπαίνουν στο ζύγι της διλημματικής λογικής, δεν διαπραγματεύονται, αποτελούν γονιδιακή αυθεντία και ασυνείδιτος αυτοπροσδορισμός. Είναι η ταυτότητα και συνάμα η προσδοκία και το όνειρο. Μήν τα αγγίζετε λοιπόν γιατί αποτελούν εργαλεία ενσωματωμένα στην υπαρκτική μας ετερότητα και φορείς ποιτικής διάχισης.
Σπιθαμιαίοι μπορεί να ωφεληθείτε και εσείς απο αυτήν. Πού ξέρεις....
Βρε που έχω βάλει τις στρατιωτικές μου αρβύλες..Είμαι σίγουρος ότι κάπου εδώ ήταν.
Άραγε θα μου κάνουν μετά τόσα χρόνια?
Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008
Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008
ΟΜΟΡΦΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ
The characteristics of good jobs have been identified , and include learning new things, gaining security, being autonomous (i.e. deciding how to do the work) , having convenient hours , performing a variety of tasks , being interesting (i.e., requiring activity the job holder likes to do), paying well, offering good physical working conditions and providing a good fit between the worker’s experience and the job requirements.
Πηγή: AKABAS, S.(1988) Women , Work and Mental Health: Room for Improvement. Journal of Primary Prevention,9,(1&2),p.p.130-140.
Πηγή: AKABAS, S.(1988) Women , Work and Mental Health: Room for Improvement. Journal of Primary Prevention,9,(1&2),p.p.130-140.
Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008
ΕΠΙΝΗΟΙ ΚΩΠΗΛΑΤΕΣ
Είναι κάτι στιγμές που κόσμοι μακρινοί, αλησμόνητοι, συνεστιάζονται πραγματώνοντας μελωδικά το παρελθόν. Περνούν ασυνείδητα την άχρονη πύλη από την πρώιμη αμεριμνησία και την παραισθητική φωτοσκίαση στην βίαιη διακοπή της παρατεταμένης εφηβείας.
Τα σώματα ψάχνουν την αλήθεια στα άρρητα μηνύματα και στους συναισθηματικούς συμβολισμούς. Τα βλέμματα, οι αγκαλιές, τα περιγράμματα, συντήκονται σε αέναους ευφραντικούς στροβιλισμούς. Αγαπητικιές πιρουέτες, απαλλαγμένες από την τραχύτητα της διακύμανσης υλόφρονων κοινωνιών.
Η παρέα έχει τον δικό της κώδικα και αρχές δικαίου. Ισότιμα ψηλαφήματα με κανόνα την ανάμνηση και μέτρο την καρδιά.
Καμιά έκπτωση ανθρωπινότητας, ψυχές ξεγυμνωμένες επιδαψιλέυονται αμνηστεύοντας τα ένοχα παιδικά όνειρα.
Αμάραντα ζευγαρώματα απολαμβάνουν το ‘νυν’ και προσδοκούν το ‘αεί’ με τον ενθουσιασμό και την ελπίδα ν’ απαυγάζει το βρεφικό κληροδότημα που άξια ρήμαιται και προελαύνει κυρίαρχα, χαράζοντας καινούργιες ρότες, ανεξερεύνητες.
Είναι κάτι στιγμές που η άκρη μιας ματιάς, η βραχνάδα μιας φωνής, συμπτώματα όλα ασαράντιστης συνάντησης, σπαργανοδεμένης, αναδύουν αγνότητα και αλήθεια. Έτσι ανερμήνευτα υποχρεώνουν σε υψηλές ταξινομήσεις.
Ξάφνου γεμίζει ο νους με απορία, πώς μπορεί το ποσοτικό στοιχειώδες να μετουσιώνεται σε ποιοτικό μέγιστο και το πεπερασμένο σε διαρκές.
Υπέροχοι άνθρωποι, ακέραιοι, πέρα και πάνω από μιγαδικές ασημαντότητες.
Τίμια ισηγορία στο δικαίωμα της ζωής.
Στιγμές
Είναι κάτι στιγμές,
Τρυφερές και λεπτές,
Σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι
Σε γυρνούν απαλά,
Σε μεθούν σιωπηλά,…..
Είναι κάτι στιγμές,
Πλημμυρίζουν το χθες
Μαγεμένες σκιές,
Που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά
Με κρατούνε θαρρώ
Σαν αλήθειες παλιές………
Είναι κάτι στιγμές,
Σα μικρές πινελιές
Ζωγραφιάς που δεν έχει ακόμα τελειώσει………
Στίχοι: Πολυξένη Βελένη
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Είναι κάτι στιγμές όπως στην συνάντησή μας που ο χρόνος μου φαίνεται δάνειος και ανεπαρκής για να επικοινωνήσω ουσιαστικά με όλους αυτούς που θα ήθελα.
Τα σώματα ψάχνουν την αλήθεια στα άρρητα μηνύματα και στους συναισθηματικούς συμβολισμούς. Τα βλέμματα, οι αγκαλιές, τα περιγράμματα, συντήκονται σε αέναους ευφραντικούς στροβιλισμούς. Αγαπητικιές πιρουέτες, απαλλαγμένες από την τραχύτητα της διακύμανσης υλόφρονων κοινωνιών.
Η παρέα έχει τον δικό της κώδικα και αρχές δικαίου. Ισότιμα ψηλαφήματα με κανόνα την ανάμνηση και μέτρο την καρδιά.
Καμιά έκπτωση ανθρωπινότητας, ψυχές ξεγυμνωμένες επιδαψιλέυονται αμνηστεύοντας τα ένοχα παιδικά όνειρα.
Αμάραντα ζευγαρώματα απολαμβάνουν το ‘νυν’ και προσδοκούν το ‘αεί’ με τον ενθουσιασμό και την ελπίδα ν’ απαυγάζει το βρεφικό κληροδότημα που άξια ρήμαιται και προελαύνει κυρίαρχα, χαράζοντας καινούργιες ρότες, ανεξερεύνητες.
Είναι κάτι στιγμές που η άκρη μιας ματιάς, η βραχνάδα μιας φωνής, συμπτώματα όλα ασαράντιστης συνάντησης, σπαργανοδεμένης, αναδύουν αγνότητα και αλήθεια. Έτσι ανερμήνευτα υποχρεώνουν σε υψηλές ταξινομήσεις.
Ξάφνου γεμίζει ο νους με απορία, πώς μπορεί το ποσοτικό στοιχειώδες να μετουσιώνεται σε ποιοτικό μέγιστο και το πεπερασμένο σε διαρκές.
Υπέροχοι άνθρωποι, ακέραιοι, πέρα και πάνω από μιγαδικές ασημαντότητες.
Τίμια ισηγορία στο δικαίωμα της ζωής.
Στιγμές
Είναι κάτι στιγμές,
Τρυφερές και λεπτές,
Σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι
Σε γυρνούν απαλά,
Σε μεθούν σιωπηλά,…..
Είναι κάτι στιγμές,
Πλημμυρίζουν το χθες
Μαγεμένες σκιές,
Που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά
Με κρατούνε θαρρώ
Σαν αλήθειες παλιές………
Είναι κάτι στιγμές,
Σα μικρές πινελιές
Ζωγραφιάς που δεν έχει ακόμα τελειώσει………
Στίχοι: Πολυξένη Βελένη
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Είναι κάτι στιγμές όπως στην συνάντησή μας που ο χρόνος μου φαίνεται δάνειος και ανεπαρκής για να επικοινωνήσω ουσιαστικά με όλους αυτούς που θα ήθελα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
