ΣΚΕΨΕΙΣ 1?????

Καλό το σχόλιό σου φίλη/ε για την ανάρτηση 'ΣΚΕΨΕΙΣ 1΄άλλά δυσκολεύομαι να κατανοήσω τι σχέση μπορεί να έχει με το περιεχόμενο της άποψής μου.

ΕΚΛΥΟΜΕΝΗ ΦΤΩΧΕΙΑ

ΕΚΛΥΟΜΕΝΗ ΦΤΩΧΕΙΑ

Αγαπημένη/ε φίλη/ε

Οφείλω να σημειώσω στο τελευταίο σου σχόλιο ότι δεν ανήκω σε οργανώσεις μήτε σε κάθε είδους σέχτες, φατρίες, συντεχνίες, ιδιαίτερα όταν αυτές συγκροτούνται από τυχαίους εξωνημένους.
Αντίθετα στρατεύομαι πίσω από οργανωμένες προσπάθειες, που, γαργαλούν τις νευρικές απολήξεις του κοινωνικού φρονήματος, καλλιεργούν ελπίδα, και διεγείρουν αντανακλαστικά ιδεολογικού εκσυγχρονισμού.

Έχεις δίκιο να ρωτάς τι κάνω εγώ για την οργάνωση. Αυτό σημαίνει αρχικά ότι δεν κατανόησες – ίσως απλώς ανέγνωσες – τις απόψεις μου. Το δε σχόλιό σου έτσι όπως τέθηκε, αφεαυτού του αποτελεί εχέγγυο υπολειπόμενου νοητικού περιθωρίου, κάτι που καθιστά το άτομο ‘εν δυνάμει’ desperado.

Να θυμηθώ την επόμενη φορά που θα σου απαντήσω, να το κάνω με γλαφυρούς εικονογραφημένους και πρώιμους αλφαβητικούς όρους, με χαρακτήρες μεγάλους και αραιογραμμένους μήπως και εξαντλήσω τις δυνατότητες της σύγχρονης διαλεκτικής, σε μία προσπάθεια επικοινωνίας μαζί σου – Αν και αυτή η μάταιη προσπάθεια δεν είναι κοντά στην λογική και τις προθέσεις μου –

Θα σου απαντήσω λοιπόν ότι: Ναι κάτι κάνω για την οργάνωσή σου.
Προβάρω το καλύτερο και ακριβότερο κουστούμι μου προκειμένου να παρευρεθώ στην κηδεία της.
Εκεί που ‘ συντετριμμένοι’ – όπως και στην περίπτωση της πυρκαγιάς- θα βρίσκεστε όλοι εσείς οι «πρώτου βαθμού συγγενείς» της.
Στην αποθέωση της υποκρισίας. Ιλαροτραγικές φιγούρες, αφόρητη, δύσοσμη, καμαρίλα. Ομολογώ ότι τα καταφέρατε περίφημα αφού η περιφερόμενη ασημαντότητά σας έφερε τελικά αποτέλεσμα, εργαστήκατε με επίμονη σταθερότητα και αξιομνημόνευτη ευσυνειδησία ώστε να προετοιμάσετε σχολαστικά την σεμνή τελετή.
Διαπρύσιοι μίας ευγονικής όπου όλοι οι άλλοι διαφορετικοί αποτελούν μιγάδες που μολύνουν τα φίλτρα του συστήματος ανανέωσης του αρείου αίματός σας.
Αυτή είναι η δική σας αξία.


“….το λάθος δεν είναι στους άλλους
το λάθος είναι μέσα σου,
εκεί που δεν το γύρεψες ποτέ…”


Χαιρετισμούς, στα παιδιά (αυτά δεν φταίνε σε τίποτα )


Α.Π.
Θεσσαλονίκη 19/10/2007

ΕΥΚΟΛΟΣ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΗ ΚΑΚΟΠΙΣΤΙΑ

Αγαπητή/τε φίλη/ε ‘afeaa’

Σε ένα πλαίσιο όπου…….

-η απειροπληθής νομενκλατούρα ερίζει ανενδοίαστα πάνω από το ιδεολογικό κουφάρι.
- δεν ξεχωρίζει ο ικανός από τον ανίκανο και ο εργατικός από τον ράθυμο.
- η ανθρώπινη ποιότητα βρίσκεται υπό συνεχή και ανελέητο διωγμό.
- οι ικανοί μετατρέπονται σε παρίες.
- η επιθετική ιδιοτέλεια αποτελεί αιτιώδη αρχή της αναξιοκρατίας από την οποία πηγάζει η διαφθορά και η αντικοινωνική εγωκεντρική ωφελιμοθηρία.
- γράφεται η επιτομή της αμοραλυστικής ιδεολογίας στην επαγγελματική ανέλιξη.
- όλα φαίνονται και όλα προδιαγράφονται και οι υποσχετικές επαγγελίες για θριάμβους και επιτυχίες προσεχών επενδύσεων οδηγούν νομοτελειακά στην ντροπή.
-πλεονάζουν οι χαμένες ανυπολόγιστα πολύτιμες ευκαιρίες και η συρροή παρακμιακών λαθών.
- η ευφυία , η ευθυκρισία στον εντοπισμό της ιδιαιτερότητας κάθε επαγγελματικής μονάδας και η επιλογή της πλέον τελέσφορης σε κάθε περίπτωση τακτικής, έδωσαν πρόθυμα την θέση τους στην ανικανότητα, την μετριότητα, την δειλοκαρδία και τον ριψασπισμό.
- ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙ ΤΙΣ ΕΝΟΧΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΠΝΙΓΕΡΗ ΣΙΩΠΗ.

Σε σένα λοιπόν που ονομάζεις εύκολα την επίμονη καταγγελία «κακόπιστη κριτική» θα έλεγα ότι:

Η συνειδητοποίηση της πτώσης από μεμονωμένα άτομα μπορεί να γεννήσει δυναμική με προοπτική γονιμότητας που υπηρετείται μόνο από συχνή και επιτεταμένη επανάληψη της καταγγελίας.
Η κατ’ εξακολούθηση δημοσιευμένη κριτική ασφαλώς και δεν αποτελεί σιωπή. Αυτή η τελευταία, ένοχη, και συνωμοτική, μολυσματική και ύποπτη, δημιουργεί λοιμική στο όνομα της οποίας πωματίζονται αδιάρρηκτα φωνές αντίδρασης και ριζοσπαστικές αντιπολιτευτικές θέσεις, αναγκαία αντίβαρα σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκροτημένης ανασύστασης.

Η χρωματοσκοπική, κοινωνιολογική ανάλυση – που επιχείρησες- παραμιθώδους καινοφάνειας, δημιουργεί αναμφίβολα ανάπτυξη οπτιμιστικών παραισθήσεων σε προσχολικούς ζώντες και όχι σε όψιμους κλινικά νεκρούς οργανισμούς.

Η επιλογή της περιχαράκωσης, της διαφύλαξης ατομικών αξιών στην βάση διαρκούς και εργώδους διαδικασίας ποιοτικής εξέλιξης, δημιουργεί ‘υγιή αποστήματα’ και προσδοκία επαλληλικής εκκόλαψης στο νοσηρό περιβάλλον ενός μηχανισμού που ομογενοποιεί, αλέθοντας απαξιωτικά κάθε αξιόλογο, δραστήριο και σκεπτόμενο στοιχείο διασταυρωθεί ή αλληλεπιδράσει μαζί του.
Η ανάδειξη ευεργετικών χαρακτηριστικών, ακτινοβολεί, αποπνέει και επηρεάζει εξυγιαντικά την γειτνιάζουσα περιοχή. Η ενεργός ετερότητα, εκφρασμένη σε γενικευμένη έγγραφη καταγγελία, επιδιώκει μέσα από την σύγκλιση ιδιοσυχνοτήτων, την ρήξη υφιστάμενων δομών και παγιωμένων καταστάσεων.

Η γενίκευση – κατηγορήθηκα γι’ αυτήν – απαραίτητη, εννοείται ως απαίτηση του ορθού λόγου εφ’ όσον σκοπός της σκέψης παραμένει η ανάγκη για διατύπωση των νόμων της πραγματικότητας, σε αντίθεση με το παράδειγμα που περιορίζει και εξειδικεύει με κίνδυνο να χαθεί το δάσος κοιτώντας το δένδρο.
Στην προκειμένη περίπτωση μόνο μέσα από την διαύγεια του λόγου και των προθέσεων μεταγγίζεται ελπίδα, ώστε οι ανέστιοι, περιπλανώμενοι, και κατατρεγμένοι αξιόλογοι, ευθυγραμμίσουν την πορεία τους μέσα στην οργάνωση.

“ και γαρ η λαλιά σου δηλών σε ποιεί ”

Όσο για τον χαρακτηρισμό ‘μαύρο πέπλο ανωνυμίας’ θα σε παρέπεμπα στο τέλος του κειμένου, όπου θα μπορούσες να απολαύσεις ένα πραγματικά δεσποτικό ονοματεπώνυμο.

……Γι’ αυτό κι’ εγώ γράφω πια
για να προφέρω χάρτινα ντουφέκια ,
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.
Μόνο μια άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή,
όσο μπορώ και όσο αντέχω.

Τίτος Πατρίκιος


Αλέξανδρος Φ. Προσπαθόπουλος
Θεσσαλονίκη 13/10/2007

ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

“Είναι γλυκό το πιοτό της εξουσίας
ποιός ειν΄ αυτός που δεν λαχτάρησε να πιει ,
αυτή τη δίψα της κλεμμένης ευτυχίας
λίγο πολύ όλοι την έχουμε γευθεί”

Παράφραση στο λαϊκό άσμα της μεγάλης Ρίτας Σακελαρίου

Η μετάβαση….

Δεν λέω …..ήταν όμορφα……
Ωστόσο κάποια στιγμή το ανέμελο παιδικό χαμόγελο , το χαρούμενο τιτίβισμα μικρών εκκολαπτόμενων ελπίδων , τα λευκά στρογγυλά πρόσωπα αθωότητας , η ψευδαίσθηση πληρότητας και χαράς , η κατασκήνωση , η ασφάλεια ιδεών, το γλυκό ξημέρωμα της ύπαρξης , το ροζ συννεφάκι και ο εύελπις χρόνος ταξίδεψαν – ως φαίνεται – για άλλους ουρανούς , άλλες πατρίδες .
Το μικρό πλοίο ξεμάκρυνε από το μόλο για ρότα άγνωστη, αποπροσανατόλιστη , χαμένη στις αγκαλιές των ανέμων.
Η ευφραντική γαλήνια ισορροπία έδωσε τη θέση της στην παγερή ησυχία του δάσους όταν κάτι ανησυχητικό συμβαίνει .
Τα στρογγυλά , περίεργα μάτια , έγιναν μικρά , σχιστά , κόκκινα , καχύποπτα , πονηρά . Το στόμα σώπασε , έσφιξε, σκλήρυνε και από μέσα του άφησε να φανούν μερικοί κοφτεροί κυνόδοντες. Η παιχνιδιάρικη μυτούλα , τώρα υγρή , διασταλμένη , βαριανασαίνει περιμένοντας . Η ύπαρξη σαρκοβόρα όσο ποτέ σαρώνει, περιεργάζεται , και στοχεύει το επόμενο θύμα της .
Ο μεγάλος αιμοβόρος θηρευτής οριοθέτησε το ενδιαίτημα του και σκοπεύει να απολαύσει μόνος του το γεύμα . Δεν θα επιτρέψει σε κανέναν αλλόφυλο, διαφορετικό να πλησιάσει … είναι όλο δικό του.
Η εξύψωση και αποθέωση του ενικού , του ατομικού, του πεπερασμένου.
Ο μετασχηματισμός συντελέστηκε και ο μικρός κατασκηνωτής βροντάει στην πατημασιά του , βρυχάται αρχηγικά διεκδικώντας το δικό του μερίδιο στην άγρια σαβάνα της οργάνωσης.

Σήμερα…

Εκεί όπου θα συναντήσει άλλους όμοιους , το ίδιο μεταλλαγμένους και ψυχικά παραμορφωμένους , κοινωνικά αναστήματα θλιβερής ανεπάρκειας να ερίζουν μόνο και αποκλειστικά για την προσωπική τους ευημερία και την καταλήστευση του κοινού ταμείου με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, μέσα σε συνθήκες ασύδοτης και ανεξέλεγκτης εξουσίας .
Πολλοί από αυτούς αποκυήματα ιδεολογικού γενισταρισμού ξένου Διευθυντηρίου με πρώτο προσανατολισμό και προτεραιότητά τους τον στυγνό ατομοκεντρισμό και την προάσπιση συμφερόντων συντεχνιακά θωρακισμένων.
Με ‘ύποπτες’ αναθέσεις στην αξιοποίηση του περιβάλλοντα χώρου, συνεργάζεται με έρποντα μιάσματα που την κατακλύζουν προσβάλλοντας την αισθητική , την φυσιογνωμία , την ιστορία και τον ρόλο που έπαιξε η οργάνωση στην πόλη από τις αρχές σχεδόν του προηγούμενου αιώνα.
Τους πλαισιώνουν μάζες επαγγελματιών ,απογαυνωμένων σιωπηρών χειροκροτητών , συνένοχων , αγκιστρωμένων σε αμετακίνητες φυτεμένες και χρυσοπληρωμένες θέσεις, βέβαιοι , πακτωμένοι στην απαξιωτική βολή τους, βαθύς μύστες της ασύδοτης αργομισθίας, αλάνθαστοι .
Δεν γνωρίζουν οι μωροί ότι οι διευθυντές με ρεαλιστική εκτίμηση των προσωπικών τους ικανοτήτων και πίστη στους προσδιορισμένους εκ’ των προτέρων στόχους τους δεν δυσκολεύονται να ομολογήσουν λάθος και να αναλάβουν επώνυμα ευθύνη.
Γιατί ο ηγέτης που δεν φοβάται γεννάει εμπιστοσύνη , αίσθημα ασφάλειας στους εργαζόμενους και προσδίδει σθένος σε αυτόν .
Ο φόβος και η ομογενοποίηση ή η μετάθεση της ευθύνης περιγράφονται ως το
‘σύνδρομο της χελώνας’ - στρουθοκαμηλισμός και σημαδεύουν την απουσία πραγματικού ηγετικού χαρίσματος.
Το «ποίμνιο» συνυπεύθυνο και αυτό χαρακτηρίζεται από απουσία και της παραμικρής αντίδρασης με νεκρωμένα αντανακλαστικά και τέλμα αδιατάραχτο σαν αποτέλεσμα ψυχοπαθολογικής χαύνωσης.
Σήμερα η οργάνωση αναμηρυκάζει και πιθηκίζει με αναχρονιστική εμμονή και σύμπλεγμα τόσο την γλώσσα , το χιούμορ , τον τρόπο σκέψης όσο και τις ιδέες του σκοταδιστικού παρελθόντος της.
Το υλικό οικοδομείται με λεονταρισμούς και καυχησιολογία ενώ ταυτόχρονα το άυλο καταρρέει.
Μόνο ενεπομείνων πλεονέκτημα οι άνθρωποι της πόλης που στολίζουν και νοηματοδοτούν με την παρουσία τους τους χώρους της οργάνωσης αφού μία αδρανειακή ανερμήνευτη υστεροφημία των ‘πάλαι ποτέ’ ένδοξων ημερών της λειτουργεί ως φαίνεται ακόμα ελκυστικά.
Ο εθελοντισμός και η ισόρροπη ανάπτυξη του ατόμου ηχούν προσχηματικά αφού προτεραιότα δίδεται στις αισθητές εντυπώσεις με ακατάσχετη ρητορική μεγαλαυχία από μέλη επιτροπών που κινούνται σε νεφέλωμα πλήρους άγνοιας ως προς τον χώρο στον οποίο βρίσκονται και ενεργούν.
Γιατί ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ αγαπητοί μου είναι άθλημα , πορεία εργώδης και βασανιστική . Απαιτεί υπέρβαση του εαυτού και αίσθημα αυτοπροσφοράς έτσι ώστε να γίνει η σχέση γνήσια και αληθινή και στην συνέχεια αυτοσκοπός και αυταξία. Θα πρέπει ο εθελοντής να ανασχέσει τα ορμέμφυτα ενστικτώδη της ανθρώπινης φύσης του . Να γίνουν αντιληπτά τα συμβαίνοντα με τον νού και την ψυχή και όχι με τις αισθήσεις του.
Δεν έχω δει ακόμα μέσα στην οργάνωση πραγματικό εθελοντή , ανυστερόβουλο με εμφατική ανιδιοτέλεια και μεγαλοσύνη απλότητας .
Αντ΄ αυτού συναντώ στρατευμένους νέους ανθρώπους που με μπλοκαρισμένη κριτική σκέψη αδιαφορούν για τις εξόφθαλμές αντιφάσεις και τις ανορθόλογες παραδοξότητες που συμβαίνουν στο περιβάλλον τους. Αιθεροβατώντας εξαρτημένα σε πλαστές ιδεολογίες με ασυνείδητα ιδιοτελή συμφέροντα και φιλοσοφίες αντιπραγματισμού. Πρώιμες τερατογενέσεις, στελεχώνουν μελλοντικά το δυσκίνητο σύστημα λήψης αποφάσεων.
Το τοπίο εξελίχθηκε μέσα στο χρόνο σε άξεστο , υπανάπτυκτο και η λειτουργική και οργανωτική καχεξία ανήκεστη που μεταφράζεται σε τρομαχτικά ελλείμματα (οικονομικά και αξιών).
Δεν αποτολμήθηκε να αναζητηθεί το καινούργιο , το διαφορετικό , ο ευφάνταστος πειραματισμός και η δημιουργική πρωτοτυπία.
Ταυτόχρονα συνεχίζεται και ενθαρρύνεται η συνετή περιφρόνηση της πραγματικής κινητοποίησης και αξιοποίησης των ανθρωπίνων πόρων με ακρίβεια και συνέπεια μιλιταριστικής ομάδας.
Η γλώσσα έχει πάψει προ πολλού να θεωρείται στις τάξεις της οργάνωσης κώδικας συν – εννόησης.
Αχίλλειος πτέρνα της συνεχίζει να αποτελεί η αδυναμία για σωστή εκτίμηση της ανθρώπινης ποιότητας. Αυτή η ποιότητα του ανθρώπου – εργαζομένου που σήμερα μετριέται με μέτρα χυδαίας οικονομίστικης λογικής .
Προάγεται η προσωπολατρική πειθαρχία, η ειλωτία όσο και η υποταγή διαφημίζονται και πριμοδοτούνται αφού αποτελούν αξιολογικό κριτήριο.
Συνεπώς σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπως διαμορφώνεται η συμμετοχή καθ΄ενός στα όργανα και τις διαδικασίες της οργάνωσης καθίσταται επιζήμια και προβληματική στην προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού του ως ηθική οντότητα . Ευνουχίζοντας παράλληλα βάναυσα την στοιχειώδη νοημοσύνη κάθε κοινού νού.
Ίσως να ακούγεται πεσιμιστικό και μοιρολατρικό το ερώτημα αλλά ποια κανάλια έκφρασης μπορεί να έχει σήμερα η αγανάκτηση των ανισυχούντων πλην της φυγής ή της εκ’ του μακρόθεν αμέτοχης παρατήρησης?

Άρα στην συνάδελφο που πρίν από αρκετά χρόνια έγραψε στο ημερολόγιο – δώρο επι τη αποχωρήσει της την έκφραση: 'Είναι ωραία στην αδελφότητα’, θα διορθώσω λέγοντας …………
‘ Ήταν ωραία στην αδελφότητα’

Αύριο?????

Δυνατότητες ανάσχεσης της υφιστάμενης πορείας υπάρχουν….
Η ελπίδα θα παραμείνει σταθερή αν μέσα από την συντελεσμένη κατάρρευση του ιδεολογικού οικοδομήματος αναδυθεί η ανανεωμένη ανθρώπινη ποιότητα ικανή να κομίσει καινούργιο κώδικα σχέσεων, ιδεών, αρχών από όπου θα μπορούσε να ξεκινήσει μία καινούργια πορεία ανάκαμψης
Όμως η επανίδρυση μίας ηθικά διαλυμένης (από διαφθορά και αναξιοκρατία) οργάνωσης είναι στόχος συλλογικός και δυσκατόρθωτος αφού συναρτάται από παρουσία ηγετικού χαρίσματος που ως σήμερα παραμένει ζητούμενο.


Αλέξανδρος Φ. Προσπαθόπουλος
Θεσσαλονίκη 1/10/2007