ΠΕΡΙ ΗΓΕΣΙΑΣ

Δύσκολα πράγματα δηλαδή...

Ίσως τελικά να αποτελεί εγγενή ευεργεσία.
Μπορεί πάλι να είναι επίκτητη κατάχτηση.
Ότι κι΄ αν είναι η διαχείριση ανθρωπίνων πόρων, η χειραγώγησή τους , η έμπνευση και η κατεύθυνση τους αποτελεί αποστολή ευαίσθητη, απαιτητική , καίρια , σοβαρή όσο και επικύνδινη που ως αρτηριακή εξάρτηση τροφοδοτεί ζωοδοτικά σχηματισμούς κοινωνικούς , στρατιωτικούς ή επιχειρηματικούς. Ο ρόλος αναλαμβάνεται συχνότατα από χαρακτήρες συνήθως ανεπαρκείς και σπιθαμιαίους με ροπή στη φαυλότητα , την λεκτική αναπηρία , την αισθητική υποβάθμιση.

Είτε πρόκειται για αυτοκράτορα , διοικητή, διευθυντή , προϊστάμενο ή όπως αλλιώς η αυταρέσκεια προστάζει, η απαίτηση για έμπνευση , ανάδειξη και κινητοποίηση είναι η ίδια Το κάλεσμά του δεν θα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη επιταγή, στερεότυπη υποχρέωση ή διεκπερεοτικό έναυσμα, αλλά αντίθετα κατεύθυνση οραματισμού και ποιοτικής διαφοροποίησης με θεμελιακή αφετηρία τον εκπορευόμενο σεβασμό που ακτινοβολεί η ύπαρξη από την φύση και την θέση της.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...

Αρχικά η ελληνική γλώσσα διαθέτοντας πολιτισμικό πλούτο και βάθος ( τουλάχιστον 3εκ. λήμματα) καθιστά τον καλό χρήστη της δυνάμει φιλόσοφο αλλά και πρόσωπο δηνιτικά ασκητικό , αφού ο κανόνας σκιαγραφεί πλαίσιο φτωχό και επικοινωνιακά παραπληγικό.
Όταν το στοιχείο λοιπόν της αποτελεσματικής και ενεργούς διαλεκτικής απουσιάζει, το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα προσεγγίζει εμφατικά την ουτοπία.
Το μήνυμα όχι μόνο δεν λαμβάνεται αλλά ούτε καν αποστέλλεται. Πόσο μάλλον όταν αναζητήσουμε σε αυτήν την διαδικασία και συναισθηματικό περιεχόμενο.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...

Συνέχεια στην συστασιακή ολοκλήρωση του ηγέτη αποτελεί ο βαθμός συγκρότησης ψυχικής και πνευματικής.
Η απόδοση σεβασμού και δικαιοσύνης προϋποθέτει αναδραστικό σύστημα αυτοαξιολόηγησης σχεδόν αλάνθαστο. Προϊόν εργώδους , μακροχρόνιας και οδυνηρής διαδικασίας.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...

Η ισσόροπη ανάπτυξη όσο και αν αρθρώνεται ώς διαφιμηστική λεζάντα και κραυγή ηθικοπλασίας στο στόμα της πρωσοποποιημένης περιφερόμενης ασημαντότητας , αποτελεί ζητούμενο , στοιχείο αυταπάτης και φενακικής λογικής στην απόδοσή και υλοποίησηή της.
Πώς αλήθεια να επιβάλεις έναν άϋλο σχηματισμό αν δεν το έχεις ήδη οικοδομήσει μέσα σου , αν η πληρότητά σου υπολείπεται της στοιχειώδους και αν η ηθική σου κοινοβατεί αποπροσανατόλιστη?
Ελκυστική και απολαυστική η εξουσία , η επιρροή , η δύναμη αφροδισιακή και κοινωνικά αποδεκτή λατρεύεται ευλαβικά και γίνεται αντικείμενο νοσηρής διεκδίκησης από το «μεγάλη αγέλη».
Οι ηθικές χωρητικότητες όμως υπολείπονται σε διάσταση, επάρκεια, ‘ειδικό βάρος’ και βεληνεκές δημιουργώντας περιβάλλον τριτοκοσμικό , αλγεινό , αδιάφανο , πλαστό διανθισμένο με δυνατή ‘εσάνς’ αμοραλισμού.
¨Όταν μάλιστα σε αυτό πρωταγωνιστές είναι υπήκοοι , υφιστάμενοι , λογοδότες και κάθε είδους υποτελείς , τα παράγωγα στοιχειωθετούνται από ανάδειξη κατώτερων συναισθημάτων και ποιοτικών υποπολλαπλασίων.
Δύσκολα πράγματα δηλαδή...

...χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία ,
εγώ κρατάω την ουσία κι΄ ονειρεύομαι......

Θεσσαλονίκη 22/9/2007