ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

“Είναι γλυκό το πιοτό της εξουσίας
ποιός ειν΄ αυτός που δεν λαχτάρησε να πιει ,
αυτή τη δίψα της κλεμμένης ευτυχίας
λίγο πολύ όλοι την έχουμε γευθεί”

Παράφραση στο λαϊκό άσμα της μεγάλης Ρίτας Σακελαρίου

Η μετάβαση….

Δεν λέω …..ήταν όμορφα……
Ωστόσο κάποια στιγμή το ανέμελο παιδικό χαμόγελο , το χαρούμενο τιτίβισμα μικρών εκκολαπτόμενων ελπίδων , τα λευκά στρογγυλά πρόσωπα αθωότητας , η ψευδαίσθηση πληρότητας και χαράς , η κατασκήνωση , η ασφάλεια ιδεών, το γλυκό ξημέρωμα της ύπαρξης , το ροζ συννεφάκι και ο εύελπις χρόνος ταξίδεψαν – ως φαίνεται – για άλλους ουρανούς , άλλες πατρίδες .
Το μικρό πλοίο ξεμάκρυνε από το μόλο για ρότα άγνωστη, αποπροσανατόλιστη , χαμένη στις αγκαλιές των ανέμων.
Η ευφραντική γαλήνια ισορροπία έδωσε τη θέση της στην παγερή ησυχία του δάσους όταν κάτι ανησυχητικό συμβαίνει .
Τα στρογγυλά , περίεργα μάτια , έγιναν μικρά , σχιστά , κόκκινα , καχύποπτα , πονηρά . Το στόμα σώπασε , έσφιξε, σκλήρυνε και από μέσα του άφησε να φανούν μερικοί κοφτεροί κυνόδοντες. Η παιχνιδιάρικη μυτούλα , τώρα υγρή , διασταλμένη , βαριανασαίνει περιμένοντας . Η ύπαρξη σαρκοβόρα όσο ποτέ σαρώνει, περιεργάζεται , και στοχεύει το επόμενο θύμα της .
Ο μεγάλος αιμοβόρος θηρευτής οριοθέτησε το ενδιαίτημα του και σκοπεύει να απολαύσει μόνος του το γεύμα . Δεν θα επιτρέψει σε κανέναν αλλόφυλο, διαφορετικό να πλησιάσει … είναι όλο δικό του.
Η εξύψωση και αποθέωση του ενικού , του ατομικού, του πεπερασμένου.
Ο μετασχηματισμός συντελέστηκε και ο μικρός κατασκηνωτής βροντάει στην πατημασιά του , βρυχάται αρχηγικά διεκδικώντας το δικό του μερίδιο στην άγρια σαβάνα της οργάνωσης.

Σήμερα…

Εκεί όπου θα συναντήσει άλλους όμοιους , το ίδιο μεταλλαγμένους και ψυχικά παραμορφωμένους , κοινωνικά αναστήματα θλιβερής ανεπάρκειας να ερίζουν μόνο και αποκλειστικά για την προσωπική τους ευημερία και την καταλήστευση του κοινού ταμείου με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, μέσα σε συνθήκες ασύδοτης και ανεξέλεγκτης εξουσίας .
Πολλοί από αυτούς αποκυήματα ιδεολογικού γενισταρισμού ξένου Διευθυντηρίου με πρώτο προσανατολισμό και προτεραιότητά τους τον στυγνό ατομοκεντρισμό και την προάσπιση συμφερόντων συντεχνιακά θωρακισμένων.
Με ‘ύποπτες’ αναθέσεις στην αξιοποίηση του περιβάλλοντα χώρου, συνεργάζεται με έρποντα μιάσματα που την κατακλύζουν προσβάλλοντας την αισθητική , την φυσιογνωμία , την ιστορία και τον ρόλο που έπαιξε η οργάνωση στην πόλη από τις αρχές σχεδόν του προηγούμενου αιώνα.
Τους πλαισιώνουν μάζες επαγγελματιών ,απογαυνωμένων σιωπηρών χειροκροτητών , συνένοχων , αγκιστρωμένων σε αμετακίνητες φυτεμένες και χρυσοπληρωμένες θέσεις, βέβαιοι , πακτωμένοι στην απαξιωτική βολή τους, βαθύς μύστες της ασύδοτης αργομισθίας, αλάνθαστοι .
Δεν γνωρίζουν οι μωροί ότι οι διευθυντές με ρεαλιστική εκτίμηση των προσωπικών τους ικανοτήτων και πίστη στους προσδιορισμένους εκ’ των προτέρων στόχους τους δεν δυσκολεύονται να ομολογήσουν λάθος και να αναλάβουν επώνυμα ευθύνη.
Γιατί ο ηγέτης που δεν φοβάται γεννάει εμπιστοσύνη , αίσθημα ασφάλειας στους εργαζόμενους και προσδίδει σθένος σε αυτόν .
Ο φόβος και η ομογενοποίηση ή η μετάθεση της ευθύνης περιγράφονται ως το
‘σύνδρομο της χελώνας’ - στρουθοκαμηλισμός και σημαδεύουν την απουσία πραγματικού ηγετικού χαρίσματος.
Το «ποίμνιο» συνυπεύθυνο και αυτό χαρακτηρίζεται από απουσία και της παραμικρής αντίδρασης με νεκρωμένα αντανακλαστικά και τέλμα αδιατάραχτο σαν αποτέλεσμα ψυχοπαθολογικής χαύνωσης.
Σήμερα η οργάνωση αναμηρυκάζει και πιθηκίζει με αναχρονιστική εμμονή και σύμπλεγμα τόσο την γλώσσα , το χιούμορ , τον τρόπο σκέψης όσο και τις ιδέες του σκοταδιστικού παρελθόντος της.
Το υλικό οικοδομείται με λεονταρισμούς και καυχησιολογία ενώ ταυτόχρονα το άυλο καταρρέει.
Μόνο ενεπομείνων πλεονέκτημα οι άνθρωποι της πόλης που στολίζουν και νοηματοδοτούν με την παρουσία τους τους χώρους της οργάνωσης αφού μία αδρανειακή ανερμήνευτη υστεροφημία των ‘πάλαι ποτέ’ ένδοξων ημερών της λειτουργεί ως φαίνεται ακόμα ελκυστικά.
Ο εθελοντισμός και η ισόρροπη ανάπτυξη του ατόμου ηχούν προσχηματικά αφού προτεραιότα δίδεται στις αισθητές εντυπώσεις με ακατάσχετη ρητορική μεγαλαυχία από μέλη επιτροπών που κινούνται σε νεφέλωμα πλήρους άγνοιας ως προς τον χώρο στον οποίο βρίσκονται και ενεργούν.
Γιατί ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ αγαπητοί μου είναι άθλημα , πορεία εργώδης και βασανιστική . Απαιτεί υπέρβαση του εαυτού και αίσθημα αυτοπροσφοράς έτσι ώστε να γίνει η σχέση γνήσια και αληθινή και στην συνέχεια αυτοσκοπός και αυταξία. Θα πρέπει ο εθελοντής να ανασχέσει τα ορμέμφυτα ενστικτώδη της ανθρώπινης φύσης του . Να γίνουν αντιληπτά τα συμβαίνοντα με τον νού και την ψυχή και όχι με τις αισθήσεις του.
Δεν έχω δει ακόμα μέσα στην οργάνωση πραγματικό εθελοντή , ανυστερόβουλο με εμφατική ανιδιοτέλεια και μεγαλοσύνη απλότητας .
Αντ΄ αυτού συναντώ στρατευμένους νέους ανθρώπους που με μπλοκαρισμένη κριτική σκέψη αδιαφορούν για τις εξόφθαλμές αντιφάσεις και τις ανορθόλογες παραδοξότητες που συμβαίνουν στο περιβάλλον τους. Αιθεροβατώντας εξαρτημένα σε πλαστές ιδεολογίες με ασυνείδητα ιδιοτελή συμφέροντα και φιλοσοφίες αντιπραγματισμού. Πρώιμες τερατογενέσεις, στελεχώνουν μελλοντικά το δυσκίνητο σύστημα λήψης αποφάσεων.
Το τοπίο εξελίχθηκε μέσα στο χρόνο σε άξεστο , υπανάπτυκτο και η λειτουργική και οργανωτική καχεξία ανήκεστη που μεταφράζεται σε τρομαχτικά ελλείμματα (οικονομικά και αξιών).
Δεν αποτολμήθηκε να αναζητηθεί το καινούργιο , το διαφορετικό , ο ευφάνταστος πειραματισμός και η δημιουργική πρωτοτυπία.
Ταυτόχρονα συνεχίζεται και ενθαρρύνεται η συνετή περιφρόνηση της πραγματικής κινητοποίησης και αξιοποίησης των ανθρωπίνων πόρων με ακρίβεια και συνέπεια μιλιταριστικής ομάδας.
Η γλώσσα έχει πάψει προ πολλού να θεωρείται στις τάξεις της οργάνωσης κώδικας συν – εννόησης.
Αχίλλειος πτέρνα της συνεχίζει να αποτελεί η αδυναμία για σωστή εκτίμηση της ανθρώπινης ποιότητας. Αυτή η ποιότητα του ανθρώπου – εργαζομένου που σήμερα μετριέται με μέτρα χυδαίας οικονομίστικης λογικής .
Προάγεται η προσωπολατρική πειθαρχία, η ειλωτία όσο και η υποταγή διαφημίζονται και πριμοδοτούνται αφού αποτελούν αξιολογικό κριτήριο.
Συνεπώς σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπως διαμορφώνεται η συμμετοχή καθ΄ενός στα όργανα και τις διαδικασίες της οργάνωσης καθίσταται επιζήμια και προβληματική στην προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού του ως ηθική οντότητα . Ευνουχίζοντας παράλληλα βάναυσα την στοιχειώδη νοημοσύνη κάθε κοινού νού.
Ίσως να ακούγεται πεσιμιστικό και μοιρολατρικό το ερώτημα αλλά ποια κανάλια έκφρασης μπορεί να έχει σήμερα η αγανάκτηση των ανισυχούντων πλην της φυγής ή της εκ’ του μακρόθεν αμέτοχης παρατήρησης?

Άρα στην συνάδελφο που πρίν από αρκετά χρόνια έγραψε στο ημερολόγιο – δώρο επι τη αποχωρήσει της την έκφραση: 'Είναι ωραία στην αδελφότητα’, θα διορθώσω λέγοντας …………
‘ Ήταν ωραία στην αδελφότητα’

Αύριο?????

Δυνατότητες ανάσχεσης της υφιστάμενης πορείας υπάρχουν….
Η ελπίδα θα παραμείνει σταθερή αν μέσα από την συντελεσμένη κατάρρευση του ιδεολογικού οικοδομήματος αναδυθεί η ανανεωμένη ανθρώπινη ποιότητα ικανή να κομίσει καινούργιο κώδικα σχέσεων, ιδεών, αρχών από όπου θα μπορούσε να ξεκινήσει μία καινούργια πορεία ανάκαμψης
Όμως η επανίδρυση μίας ηθικά διαλυμένης (από διαφθορά και αναξιοκρατία) οργάνωσης είναι στόχος συλλογικός και δυσκατόρθωτος αφού συναρτάται από παρουσία ηγετικού χαρίσματος που ως σήμερα παραμένει ζητούμενο.


Αλέξανδρος Φ. Προσπαθόπουλος
Θεσσαλονίκη 1/10/2007