ΕΥΚΟΛΟΣ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΗ ΚΑΚΟΠΙΣΤΙΑ

Αγαπητή/τε φίλη/ε ‘afeaa’

Σε ένα πλαίσιο όπου…….

-η απειροπληθής νομενκλατούρα ερίζει ανενδοίαστα πάνω από το ιδεολογικό κουφάρι.
- δεν ξεχωρίζει ο ικανός από τον ανίκανο και ο εργατικός από τον ράθυμο.
- η ανθρώπινη ποιότητα βρίσκεται υπό συνεχή και ανελέητο διωγμό.
- οι ικανοί μετατρέπονται σε παρίες.
- η επιθετική ιδιοτέλεια αποτελεί αιτιώδη αρχή της αναξιοκρατίας από την οποία πηγάζει η διαφθορά και η αντικοινωνική εγωκεντρική ωφελιμοθηρία.
- γράφεται η επιτομή της αμοραλυστικής ιδεολογίας στην επαγγελματική ανέλιξη.
- όλα φαίνονται και όλα προδιαγράφονται και οι υποσχετικές επαγγελίες για θριάμβους και επιτυχίες προσεχών επενδύσεων οδηγούν νομοτελειακά στην ντροπή.
-πλεονάζουν οι χαμένες ανυπολόγιστα πολύτιμες ευκαιρίες και η συρροή παρακμιακών λαθών.
- η ευφυία , η ευθυκρισία στον εντοπισμό της ιδιαιτερότητας κάθε επαγγελματικής μονάδας και η επιλογή της πλέον τελέσφορης σε κάθε περίπτωση τακτικής, έδωσαν πρόθυμα την θέση τους στην ανικανότητα, την μετριότητα, την δειλοκαρδία και τον ριψασπισμό.
- ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙ ΤΙΣ ΕΝΟΧΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΠΝΙΓΕΡΗ ΣΙΩΠΗ.

Σε σένα λοιπόν που ονομάζεις εύκολα την επίμονη καταγγελία «κακόπιστη κριτική» θα έλεγα ότι:

Η συνειδητοποίηση της πτώσης από μεμονωμένα άτομα μπορεί να γεννήσει δυναμική με προοπτική γονιμότητας που υπηρετείται μόνο από συχνή και επιτεταμένη επανάληψη της καταγγελίας.
Η κατ’ εξακολούθηση δημοσιευμένη κριτική ασφαλώς και δεν αποτελεί σιωπή. Αυτή η τελευταία, ένοχη, και συνωμοτική, μολυσματική και ύποπτη, δημιουργεί λοιμική στο όνομα της οποίας πωματίζονται αδιάρρηκτα φωνές αντίδρασης και ριζοσπαστικές αντιπολιτευτικές θέσεις, αναγκαία αντίβαρα σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκροτημένης ανασύστασης.

Η χρωματοσκοπική, κοινωνιολογική ανάλυση – που επιχείρησες- παραμιθώδους καινοφάνειας, δημιουργεί αναμφίβολα ανάπτυξη οπτιμιστικών παραισθήσεων σε προσχολικούς ζώντες και όχι σε όψιμους κλινικά νεκρούς οργανισμούς.

Η επιλογή της περιχαράκωσης, της διαφύλαξης ατομικών αξιών στην βάση διαρκούς και εργώδους διαδικασίας ποιοτικής εξέλιξης, δημιουργεί ‘υγιή αποστήματα’ και προσδοκία επαλληλικής εκκόλαψης στο νοσηρό περιβάλλον ενός μηχανισμού που ομογενοποιεί, αλέθοντας απαξιωτικά κάθε αξιόλογο, δραστήριο και σκεπτόμενο στοιχείο διασταυρωθεί ή αλληλεπιδράσει μαζί του.
Η ανάδειξη ευεργετικών χαρακτηριστικών, ακτινοβολεί, αποπνέει και επηρεάζει εξυγιαντικά την γειτνιάζουσα περιοχή. Η ενεργός ετερότητα, εκφρασμένη σε γενικευμένη έγγραφη καταγγελία, επιδιώκει μέσα από την σύγκλιση ιδιοσυχνοτήτων, την ρήξη υφιστάμενων δομών και παγιωμένων καταστάσεων.

Η γενίκευση – κατηγορήθηκα γι’ αυτήν – απαραίτητη, εννοείται ως απαίτηση του ορθού λόγου εφ’ όσον σκοπός της σκέψης παραμένει η ανάγκη για διατύπωση των νόμων της πραγματικότητας, σε αντίθεση με το παράδειγμα που περιορίζει και εξειδικεύει με κίνδυνο να χαθεί το δάσος κοιτώντας το δένδρο.
Στην προκειμένη περίπτωση μόνο μέσα από την διαύγεια του λόγου και των προθέσεων μεταγγίζεται ελπίδα, ώστε οι ανέστιοι, περιπλανώμενοι, και κατατρεγμένοι αξιόλογοι, ευθυγραμμίσουν την πορεία τους μέσα στην οργάνωση.

“ και γαρ η λαλιά σου δηλών σε ποιεί ”

Όσο για τον χαρακτηρισμό ‘μαύρο πέπλο ανωνυμίας’ θα σε παρέπεμπα στο τέλος του κειμένου, όπου θα μπορούσες να απολαύσεις ένα πραγματικά δεσποτικό ονοματεπώνυμο.

……Γι’ αυτό κι’ εγώ γράφω πια
για να προφέρω χάρτινα ντουφέκια ,
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.
Μόνο μια άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή,
όσο μπορώ και όσο αντέχω.

Τίτος Πατρίκιος


Αλέξανδρος Φ. Προσπαθόπουλος
Θεσσαλονίκη 13/10/2007