ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΥΣ

Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ

Το να πονείς και να το λες
Αυτός δεν είναι πόνος
Μα να πονείς και να μην κλαις
Και να το ξέρεις μόνος
(Παραδοσιακό Κρητικό)

Αν δεν βιώσει κανείς την σκληρή μοναξιά του, δεν πονέσει μόνος στο σκοτάδι της ανεπανάληπτης ιδιοπροσωπίας του, αν δεν ‘γράψει’ “ώρες σκοπιάς” συντροφεύοντας τις οδυνηρότερες των σκέψεων του. Αν δεν αναζητήσει απαντήσεις στο πηχτό σκοτάδι της άγριας νύχτας της ζωής του. Αν δεν δακρύσει στο μαξιλάρι του .Αν δεν μαζέψει τα ζωτικά υπολείμματα της ψυχής του. Αν δεν ριγήσει στο φύσημα του σιμούν της ερήμου της ασύλληπτης απελπισίας του ,
Αν δεν στερηθεί αφού εκείνο που αρνηθήκαμε στον εαυτό μας είναι ακριβώς αυτό που οδήγησε τον εαυτό μας να φτάσει κάπου.
Αν δεν πονέσει
Αν δεν μοχθήσει
Αν δεν παραβγεί με το αμαρτωλό του «είναι».
Αν δεν πληρώσει με πόνο την ανθρώπινη αθλιότητά του.
….πώς θα ανακαλύψει το φως και την γλαυκότητα της ύπαρξής του?

Μοναχικός πόνος δίχως ίχνος μεταφορικής αναγωγής. Εκεί που η άβυσσος επικαλείται την άβυσσο σαν μάρτυρα υπεράσπισης. (Abyssos abyssum invocat) Ο άθλιος άνθρωπος εξαγνίζεται στην καθαρτήρια τελετή, βγαίνοντας περισσότερο γενναιόδωρος, ανεξίκακος, στοργικός, ταπεινός, μεγάθυμος, χαμογελαστός και απεριόριστα συμπονετικός.
Όταν καταφεύγει μακριά από τον κόσμο, τον σύντομο, τον θορυβώδη, τον ευκαιριακό, τον θεμελιωδώς παράφωνο και ασκητεύει ενικότερος από ποτέ, βρίσκοντας τον χώρο της εξατομίκευσης του ταυτότητας. Σ’ έναν κόσμο που εκπέμπει πανσπερμία σημάτων που ιριδίζουν κάτω από έναν ουρανό αδιαφορίας, ομογενοποίησης, ευκολίας, ασημαντότητας και άγνοιας.

Με την τελευταία να παίζει το τελευταίο της χαρτί, τον άσσο μίας δήθεν σεμνής ανωτερότητας της νοημοσύνης του, υπόλογη για κακουργήματα βαριάς μορφής.

Η ποιότητα απαιτεί θάρρος απροσμέτρητο, λάθη και χρόνο απαραίτητο για να την προσεγγίσουμε μ’ επιτυχία και να την κοιτάξουμε κατάματα.

Τίποτε στη φύση δεν είναι συμφιλιωμένο με την υψηλή ταχύτητα. Οι διαδικασίες είναι αργές, μακροχρόνιες και μακρόβιες. Έτσι και η ανάπτυξη του υγιούς ανθρώπου θα πρέπει να εναρμονιστεί με αυτούς τους ρυθμούς ενσωματώνοντας μηχανισμούς εξομάλυνσης των διακυμάνσεων του εσωτερικού του χρόνου.

Ηχηρή απάντηση στο αμερικάνικο ‘ότι έρχεται εύκολα, φεύγει επίσης εύκολα’ ‘ easy come easy go’.

Όλα χρειάζονται χρόνο. Χρόνο ποιοτικό. Κομμάτια βίου μετρημένα σε μονάδες αυτοαμφισβήτησης. Στιγμές πνευματικής επεξεργασίας στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην σελίδα και το βλέμμα.
Χρόνος ληξιπρόθεσμος, μελλοθάνατος, αμείλικτος, χολερικό επιτήδευμα ενσυνείδητης αγωνίας όσο και συστατικός συγκρότησης πνεύματος και ολοκλήρωσης ψυχής.

«Έτσι με δυό λογιών αυτιά, τις νύχτες αφουγκράζεται ο καθείς τον θάνατο που έτσι κι αλλιώς βαδίζει κατ’ ευθείαν απάνω του.
Μια γοητεία, μία πλάνη – κι άμα τις ανασηκώσεις αποκάτου ένας λυγμός.
Κάθε νίκη από χιλιάδες μικρές ήττες καμωμένη.»[1]

Γιατί μόνο με λάθη προχωράει ο άνθρωπος και χτίζει, αρκεί να τα διαπιστώσει και να τα’ αναγνωρίσει και αυτά σαν δικά του παιδιά.2

Στο πλανητικό σύστημα του προσωπικού μας γαλαξία το κέντρο της ύπαρξής μας ταυτίζεται με την αφόρητη στέρηση και τον πόνο του ελλείμματος.
Ένα ταξίδι μαγικό σε προορισμούς αινιγματικούς εξαρτημένους από τις πονηριές της μεταφυσικής.
Πορεία εκτεθειμένη στην ακτινοβολία ενός απαισιόδοξου μυστηρίου. Άρρυθμη συνοδεία σε ακραίες ονειρικές ακροβασίες.

Στον κοινό τόπο του φυσικού παρόντος, του αβέβαιου μέλλοντος και του ακίνδυνου παρελθόντος, αντλείται από την καρδιά του πένθους της ψυχικής μας υπόστασης η σκληρή μονόδρομη διαλεκτική σε υψηλή κλίμακα εσωτερικής αντήχησης.
Εκεί παρόντα τα δυσφόρητα διλήμματα, εκεί οι οραματισμοί και οι ματαιώσεις, εκεί και οι πλέον δύστροπες εμπειρικές ψηλαφίσεις που η πραγματικότητα απαυγάζει σε maxi single έκδοση φανερώνοντας τις μοχθηρότερες των προθέσεών της.

‘Το κρεβάτι σιδερένιο σαν πολιτεία. Στην θέση των μαξιλαριών είναι οι φτωχές συνοικίες που πνίγονται με την πρώτη βροχή. Χωρίς συγκοινωνίες, τηλέφωνα, δρόμους. Εκεί ζουν τα μεγαλύτερα φεγγάρια της μοναξιάς μας.’[2]

Συνιστώ ανεπιφύλακτα αυτές τις σκληρές μοναχικές συναντήσεις με το εγώ σε χρόνο παρόντα που απεκδύεται τις εσωτερικές συμβάσεις του στο όνομα της πνευματικής ανάτασης.

Αυτά δεν τα γράφει κανείς. Κανονικά ότι γράφουμε και ότι λέμε πρέπει να το περιφέρουμε από δρόμο σε δρόμο κι’ από σπίτι σε νύχτα, ο ένας να συμπληρώνει και ο άλλος ν’ αφαιρεί. Το αλλιώς μας πονά.2

Αλέξανδρος Προσπαθόπουλος
Θεσσαλονίκη 16/11/2007

[1] Οδυσσέας Ελύτης «Ανοιχτά χαρτιά» .Εκδόσεις Ίκαρος. .6η Έκδοση.

[2] Μάνος Ελευθερίου «Το άγγιγμα του χρόνου» Εκδόσεις Καστανιώτη. 3η Έκδοση.